Κατέβαινα το δρόμο έξω
από την εκκλησιά. Οσία Ξένη, Χαριλάου (λέξεις με αρχέγονα, βαριά νοήματα).
- Ένα κορίτσι στη γωνία
έξι με εφτά απέναντι στο βλοσυρό Βαρδάρη. Δεν είχε σπίρτα όπως στου Άντερσεν το
παραμύθι. Πουλούσε χαρτομάντιλα και τύλιγε τα δάχτυλα με τα χαρτιά.
- Μελαχρινό, σαν Παναγιά
της Παλαιστίνης. Μεγάλα μαύρα μάτια, πικραμύγδαλα. Απορημένα ανοιχτά μηδενικά
με δυο ουρίτσες δάκρυα. Ίδια τσιγκέλια
–ερωτηματικά: ? ?
- Στο άλλο πεζοδρόμιο
είδα και τον Χριστό. Βρέφος κουκουλωμένο μες στην αγκαλιά της μάνας του. Έσκυψα
για να προσκυνήσω μ’ ένα κέρμα. Ούτε μάγος ούτε και βοσκός.
Συνταξιούχος
δάσκαλος: Διδάσκαλε που δίδασκες «ο έχων δυο χιτώνας...» Τώρα πια τους χιτώνες,
που τους αραδιάζαμε για μία χρήση και μετά στον κάδο, τους φυλάμε για ακόμη δυσκολότερους καιρούς...
- Πιο κάτω στον
σηματοδότη Τον συνάντησα έφηβο. Έδειχνε ένα κομμάτι από χαρτόκουτο με μια
ξεψυχισμένη λέξη.
-Ύστερα Τον είδα
τριαντάρη στο σταυρό της ανεργίας, εν μέσω ολοζώντανων, δραστήριων ληστών...Μου
έγνεψε και πήγα. «Τώρα πια με τις δυο χιλιάδες χρόνια ιστορίας που διδάσκεις,
θα πικρογελάς», ψιθύρισε, «με τα τραγούδια των αγγέλων Επί γης ειρήνη,
εν ανθρώποις ευδοκία. Εγώ σταυρώνομαι ακόμη για μια ελπίδα...»
Κι εγώ ελπίζω στους
αγγέλους κι ας μην τραγουδούν, με δύο βροντερά ακουστικά στ’ αυτιά τους και τα
χέρια να σκουριάζουν άπραγα στις καφετέριες, στου Γαβριήλ την καλημέρα, στην
κραυγή του πελαργού, στο πρώτο κλάμα της ζωής...Κι ακόμη ψάχνω καμινάδες, με τη
φαντασία μου έξι χρονών, να δω τον Αη
Βασίλη.
Πιστεύω στο χαμόγελο, στη
χειραψία της καρδιάς, στο χάδι, στο βαθύ φιλί, στου κρεβατιού το τρίξιμο, στου
ονείρου το φτεράκισμα, στη φυσαρμόνικά μου... Ανήμερα Χριστούγεννα γίνομαι δυο
χρονών, χωρίς καθόλου ιστορία, για να δείχνω με την εγγονή μου το μεγάλο
αστέρι, όταν έχει ξαστεριά...
