Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

24 Αυγ 2015

Ταξιδιάρα Ψυχή… Ψύχωση (Φώτης Θαλασσινός)

Καθόμουν έξω στα Έβερεστ της Καλλιθέας. Έπινα τον καφέ μου και την κοίταζα στην απέναντι θέση. Ήξερα από παλιότερα τυχαία συναπαντήματα μας πως ήταν μια τρελή της πόλης. Μία ψυχωσική, μπορεί και άστεγη. Εκείνο το απόγευμα  είχε με αλγεινό άγχος, σχεδόν αφηνιασμένη, χαρακτηριστικό των τρομακτικών απαιτήσεων της από τους ανθρώπους και την πραγματικότητα γύρω της, βαλθεί να χτίσει τον μικρόκοσμο μέσα στον οποίο ανέπνεε συμφώνως προς τις αποσαρθρωτικές ενορμητικές επιθυμίες της. Δεν τα κατάφερνε και ξεκινούσε ένα δυσοίωνο παρατεταμένο παραλήρημα κινήσεων που δεν θα σταμάταγε παρά αργά τη νύχτα με την έλευση της κούρασης της. Κάθε τόσο έπιανε τα πυκνά της μαλλιά για να αποδιώξει ό,τι εκεί μέσα φώλιαζε και την τυραννούσε. Ήταν αναφανδόν συσκοτισμένη με την απονενοημένη πρεμούρα της να φτιάξει τα πραγματάκια που είχε μαζί της.  Διάφορα ετερόκλητα αντικείμενα που η παρατήρηση τους θρυμμάτιζε πιο πολύ τον εσωτερικό της σπασμένο καθρέφτη.  Πάνω στον πάγκο μπροστά της υπήρχε ένα μήλο, μια χτένα, μια πετσέτα και δυο αφίσες. Ούτε κάποιος λοξός καλλιτέχνης του Ντανταϊσμού θα μπορούσε να παντρέψει τόσο διαφορετικές παραστάσεις. Όταν η τρελή έβλεπε πως δεν ήταν εφικτό να κάνει κάτι, απέρριπτε τα δεδομένα, σηκωνόταν πάνω και εισερχόταν στον οικείο χώρο του μαγαζιού. Το ψυχωτικό άγχος την περιήγαγε από την θέση της στην ποθητή λησμοσύνη του μέσα Έβερεστ. Κι έπειτα πάλι έξω μπροστά στο μήλο και τα άλλα που της ανήκαν. Όταν την άφησα δεν είχε τελειώσει με τις τεράστιες αγωνίες της. Προσπάθησα να της μιλήσω. Για εκείνη, εκείνες τις στιγμές, δεν υπήρχε κανένας άλλος. Δεν πήρα καμιά φωνή της.
Τις επόμενες μέρες την αναζήτησα ξανά. Ήθελα να την ακούσω, να της μιλήσω, να προσπαθήσω να της δείξω πως δεν είναι αποχωρισμός κάτι που πιο θετικά μπορούμε να το δούμε σαν περιοδική παρουσία. Αν έμπαινα στη ζωή της, ίσως μπορούσα να βρω μια θεραπευτική αλήθεια για να την προσεγγίζω. Δεν μπορούσα να τη βλέπω συνέχεια μόνη της. Μου ήταν εξαιρετικά συμπαθής.  Δυστυχώς,  τον περισσότερο χρόνο,  δεν ήταν διαθέσιμη στους άλλους.  Οι βόλτες στην γειτονιά μου ήταν πάντα μια ευκαιρία για την τυχαιότητα να αναδειχτεί στην πιο συναρπαστική μέθοδο εξύφανσης απρόσμενων μοιραίων συναντήσεων. Και ήταν έτσι, και για ανθρώπους σαν την ψυχωσική είχα διαμορφώσει την καλύτερη θέση στην καρδιά μου. Από μια παλιά αρρώστια, μου είχε μείνει να πιστεύω πως αν συμμετείχα στο παραλήρημα ενός τρελού, αν συνομιλούσα μαζί του, θα μάθαινα την απόλυτη αλήθεια.
Η συνέχεια εδώ