Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

12 Νοε 2015

Ο Πόε, εσύ και η Ζυράννα

Τα πρώτα του αδέξια βήματα στην ποίηση είχανε μέσα τους ακέραια και ήδη εκπληρωμένη την υπόσχεση πως ό,τι θα ακολουθούσε αυτά τα juvenilia του θα ήταν μοναδικό και απαράμιλλο ως προς την έμπνευση, το ύφος και το λυρισμό του. Ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε, γιατί περί αυτού πρόκειται, δεν έγραψε μόνο υπνωτιστικά και καθηλωτικά ποιήματα.  Γοητευμένοι  οι αναγνώστες του ανασκαλεύουν και τον περιπαθή του βίο.
Ένα βίο που έφτασε στην τελειότητα των ποιημάτων του ομόχρονα μ’ αυτά. Ο Πόε ξεκίνησε  υμνώντας το φαινόμενο της δημιουργίας  και τελεύτησε ακολουθώντας μια τέλεια πεισιθάνατη τροχιά. Η μεταφυσική ζωή, ένα σπασμωδικό σύνολο στιγμών στην ηλικία της εφηβείας, ένα ορατό νήμα αστάθειας, δεν μας μιλάει όσο η εκρηξιγενής ενηλικίωση του. Το τάξιμο στην αυτοθυσία του πιστού της αρχέγονης ευτοπίας. Ο τροβαδούρος της γλυκόπικρης ματαιότητας των ανθρώπινων χάθηκε όπως ένα μάταιο όνειρό του. Κι εδώ την ματαιότητα δεν την εννοώ με τον συνήθη τρόπο.
Όλοι μας συμμετέχουμε με βιώματα και εμπειρίες σε κάτι που είναι φτιαγμένο από επιλογές αλλά και, μεταφυσικά, προκαθορισμένο από αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Είναι αυτού του είδους οι προφητείες που μας κάνουν να πιστεύουμε πως υπάρχει ειμαρμένη.  Πεπρωμένο, μοίρα, κισμέτ. Πίσω απ’ όλα τα γοητευτικά και δύστηνα, τα ουράνια και καταχθόνια υπάρχει η μοναξιά και μαζί η αγαλλίαση. Για μας είναι πιο εύκολο να κάνουμε θόρυβο για να αποσοβήσουμε τη διάχυτη μοναξιά. Αυτή είναι η αλήθεια μας, η εγωιστική μας πεποίθηση πως στον πυρήνα κάθε συμπαντικού σωματιδίου υπάρχει ένα κενό.
Τα μεγαλύτερα πνεύματα στην ανθρώπινη ιστορία, όπως αυτό του Πόε, μπορεί να μίλησαν για το ανθρώπινο ποθοπλάνταγμα, ως πιο κοντινό στην συνείδηση μας, δεν παρέλειψαν, όμως, ποτέ να επισημάνουν , μέσα από εκλάμψεις ανυπέρβλητης συνειδησιακής διαύγειας, πως ο άνθρωπος έφυγε από κάπου για να επιστρέψει εκεί. Το κύκνειο άσμα του μεγάλου Αμερικάνου ποιητή , το Εύρηκα, είναι η ιστορία του χαμένου και ξανακερδισμένο Παραδείσου. Ο Πόε είχε το καταραμένο χάρισμα που είχε και ο Μπωντλαίρ. Μιλάει γι’ αυτό και στο γνωστό του ποίημα Μονάχος.
Η συνέχεια εδώ