Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

3 Δεκ 2015

Kάποιο φθινόπωρο πριν από τριάντα οχτώ χρόνια, Νίκος Σουβατζής

Αλήθεια γιατί μελαγχολούμε το φθινόπωρο;
Να ‘ναι που πλησιάζει ο χειμώνας με το κρύο και τα γκρίζα πρωινά;
Τι είναι αυτό που μας γεμίζει θλίψη όταν βλέπουμε τα πρώτα σύννεφα;
Ρουτίνα και πλήξη μάς σκοτώνουν σιγά – σιγά.
Εκπλήξεις και ανατροπές έχουν εξοριστεί απ’ τη ζωή μας.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να ζήσουμε έντονα την κάθε μέρα.
Σαν να ήταν η τελευταία.

Μήπως έτσι κι αλλιώς ξέρουμε τι θα φέρει η μέρα που ξημερώνει;
Πάντα το μέλλον είναι αβέβαιο.
Αβέβαιο και άγνωστο.
Αλλά απ’ την άλλη υπάρχουν κάποιες βεβαιότητες που δεν ανατρέπονται.
Να για παράδειγμα το γεγονός ότι όλα έχουν ένα τέλος.
Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε για να το αποτρέψουμε.
Ευτυχία δεν υπάρχει, τουλάχιστον σαν μόνιμη κατάσταση.

Ραγίζει η καρδιά μας όταν το αναλογιστούμε.

Η συνέχεια εδώ