Βασιλική Πέτσα: Βαλσαμωμένο ἐλάφι

EΒΑΦΕΣ τὰ νύ­χια τῶν πο­δι­ῶν σου μὲ κόκ­κι­νο μαρ­κα­δό­ρο, θυ­μᾶ­σαι;
Κι ἐ­σὺ σχε­δί­α­ζες ἕ­να βά­ζο μὲ λου­λού­δια, τρι­αν­τά­φυλ­λα νο­μί­ζω, αὐ­τὰ σοῦ ἀ­ρέ­σα­νε.
           Δὲν μοι­ά­ζα­νε πο­τὲ μὲ τρι­αν­τά­φυλ­λα.
           Ναί, δὲν μοι­ά­ζα­νε.
           Κι ἐ­σὺ εἶ­χες μουν­τζου­ρω­θεῖ γύ­ρω γύ­ρω στὰ δά­χτυ­λα.
           Ἀ­κό­μα μουν­τζου­ρώ­νο­μαι.
           Σοῦ εἶ­πα ὅ­τι ἡ μα­μὰ θὰ σὲ μα­λώ­σει ἅ­μα ξυ­πνή­σει.
           Κι ἐ­γὼ σοῦ εἶ­πα ὅ­τι θὰ φο­ρέ­σω κάλ­τσες καὶ τὰ κλει­στὰ πα­πού­τσια γιὰ νὰ μὴν τὰ δεῖ. Καὶ σὲ εἶ­πα καὶ κα­κιὰ καὶ ζη­λιά­ρα καὶ χα­ζή.
           Καὶ μὲ ἔ­βα­ψες στὸ πρό­σω­πο μὲ τὸν μαρ­κα­δό­ρο.
           Στὴ μύ­τη, γιὰ νὰ μοιά­ζεις μὲ κλό­ουν.

H συνέχεια εδώ