Έμεινα στον δικηγόρο Ρηγάδη έξι μήνες. Εν τω μεταξύ όμως ζητούσα να βρω
θέση πιο προσοδοφόρο, πρώτον γιατί η θέσις του clerc d’avocat δεν είχε
κανένα μέλλον και δεύτερον γιατί ο παμπόνηρος εκείνος δικηγόρος είχε
μυριστεί το επίδομα του αδελφού μου και ευθύς από τον δεύτερο μήνα
άρχισε να μου καθυστερεί τον γλίσχρο μισθό που μου έδινε.
Εγνώρισα τότε την οικογένεια Κάζιρα με την οποίαν είχα και κάποιο μακρυνό συγγενικό δεσμό. Η κυρία Κάζιρα με πήρε ευθύς από καλό μάτι, έδειξε μεγάλη συμπάθεια και μεγάλο ζήλο για την αποκατάστασή μου.
Μια μέρα μου λέει:
– Δεν πας να ρίξεις και μια ματιά έως το Κάιρο. Ίσως εκεί να επιτύχεις καλύτερα. Θα γνωρίσεις και τον μεγάλο μου γιο τον Αλέξανδρο. Είναι καλό παιδί και θα σε υποστηρίξει.
Μ’ εφοδίασε μ’ ένα γράμμα συστατικό στο γιο της και πήρα το τραίνο για το Κάιρο.
Ο Αλέξανδρος Κάζιρας ήταν αληθινά χρυσός άνθρωπος. Με δέχθηκε πολύ ανοιχτόκαρδα. Ειργάζετο ως υπάλληλος του Υπουργείου των Εσωτερικών και διηύθυνε ολόκληρο λατομείον.
– Θα σε πάρω, μου λέει, μαζί μου. Είναι ανάγκη να μάθεις τ’ αραβικά· θα σου χρησιμεύσουν πολύ και αν μάλιστα τα καταφέρουμε να σε χώσουμε σε καμιά κυβερνητική θέση, είναι απαραίτητα.
Ξεκινάμε λοιπόν κι οι δυο για το λατομείο. Ήταν κοντά στο χωριό Σιμπίν-ελ-Κανάτερ. Κάμποση ώρα σιδηρόδρομος κι από κει πάλι καμιά ώρα δρόμος, με συμπάθιο, με τα γαϊδουράκια.
– Τώρα που θα πάμε εκεί, μου λέει, ενώ ταλαντευόμαστε στη σέλα των ταξί της εποχής εκείνης, αυτός λιγνός και ψηλούτσικος σαν Δον Κιχώτης κι εγώ κοντός σαν τον Σάντσο, θα στείλω μια αναφορά στο υπουργείο ότι χρειάζουμαι κι ένα βοηθό στο λατομείο, να με αντικαθιστά ιδίως τις μέρες που είμαι υποχρεωμένος να κατεβαίνω στο Κάιρο και να παρουσιάζουμαι στο υπουργείο.
Η τρόμπα του ενός από τα ταξί μας εκείνη τη στιγμή άρχισε να γκαρίζει δαιμονιωδώς.
– Τα βλέπεις; Είπα υπουργείο και γκαρίζει· ποιος ξέρει ποιον υπουργό να θυμήθηκε…
Και ξεκαρδίστηκε στα γέλια με τ’ αστείο του.
Η συνέχεια εδώ
Εγνώρισα τότε την οικογένεια Κάζιρα με την οποίαν είχα και κάποιο μακρυνό συγγενικό δεσμό. Η κυρία Κάζιρα με πήρε ευθύς από καλό μάτι, έδειξε μεγάλη συμπάθεια και μεγάλο ζήλο για την αποκατάστασή μου.
Μια μέρα μου λέει:
– Δεν πας να ρίξεις και μια ματιά έως το Κάιρο. Ίσως εκεί να επιτύχεις καλύτερα. Θα γνωρίσεις και τον μεγάλο μου γιο τον Αλέξανδρο. Είναι καλό παιδί και θα σε υποστηρίξει.
Μ’ εφοδίασε μ’ ένα γράμμα συστατικό στο γιο της και πήρα το τραίνο για το Κάιρο.
Ο Αλέξανδρος Κάζιρας ήταν αληθινά χρυσός άνθρωπος. Με δέχθηκε πολύ ανοιχτόκαρδα. Ειργάζετο ως υπάλληλος του Υπουργείου των Εσωτερικών και διηύθυνε ολόκληρο λατομείον.
– Θα σε πάρω, μου λέει, μαζί μου. Είναι ανάγκη να μάθεις τ’ αραβικά· θα σου χρησιμεύσουν πολύ και αν μάλιστα τα καταφέρουμε να σε χώσουμε σε καμιά κυβερνητική θέση, είναι απαραίτητα.
Ξεκινάμε λοιπόν κι οι δυο για το λατομείο. Ήταν κοντά στο χωριό Σιμπίν-ελ-Κανάτερ. Κάμποση ώρα σιδηρόδρομος κι από κει πάλι καμιά ώρα δρόμος, με συμπάθιο, με τα γαϊδουράκια.
– Τώρα που θα πάμε εκεί, μου λέει, ενώ ταλαντευόμαστε στη σέλα των ταξί της εποχής εκείνης, αυτός λιγνός και ψηλούτσικος σαν Δον Κιχώτης κι εγώ κοντός σαν τον Σάντσο, θα στείλω μια αναφορά στο υπουργείο ότι χρειάζουμαι κι ένα βοηθό στο λατομείο, να με αντικαθιστά ιδίως τις μέρες που είμαι υποχρεωμένος να κατεβαίνω στο Κάιρο και να παρουσιάζουμαι στο υπουργείο.
Η τρόμπα του ενός από τα ταξί μας εκείνη τη στιγμή άρχισε να γκαρίζει δαιμονιωδώς.
– Τα βλέπεις; Είπα υπουργείο και γκαρίζει· ποιος ξέρει ποιον υπουργό να θυμήθηκε…
Και ξεκαρδίστηκε στα γέλια με τ’ αστείο του.
Η συνέχεια εδώ
