Τάνια Ζαχαριάδη: Ἀετός

M ΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ στὴν ἐ­ξο­χή, κον­τὰ σ’ ἕ­να χω­ριό, ζοῦ­σε ἕ­νας πα­νέ­μορ­φος καὶ πε­ρή­φα­νος ἀ­ε­τός. Πε­ρή­φα­νος για­τί ἦ­ταν ὁ Ἀ­ε­τὸς καὶ πα­νέ­μορ­φος για­τί, ἐ­κτὸς ἀ­π’ τ’ ἄλ­λα του χα­ρί­σμα­τα εἶ­χε στὴν ἄ­κρη τῶν φτε­ρῶν του κρε­μα­σμέ­να, μι­κρὰ κρύ­σταλ­λα ποὺ ἔ­λαμ­παν στὸ φῶς κι ἔ­κα­ναν μιὰ ὑ­πέ­ρο­χη με­λω­δί­α ν’ ἀ­κού­γε­ται στοῦ ἀ­νέ­μου κά­θε πνο­ή. Κα­θὼς πε­τοῦ­σε μὲ τὰ με­γά­λα του φτε­ρά, ἕ­νας κα­ταρ­ρά­χτης ξε­χύ­νον­ταν, ἀ­πὸ φῶς καὶ μου­σι­κή.

Η συνέχεια εδώ