Γεωργία Βασιλειάδου: Ἰδιοτροπίες

 

ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΜΟΝΗ, σύ­ρι­ζα στὸ πα­ρά­θυ­ρο ποὺ βλέ­πει ἀ­πέ­ναν­τι στὸ δρό­μο. Ἀ­μί­λη­τη καὶ κα­τα­κόκ­κι­νη, ἕ­τοι­μη νὰ ἐ­κρα­γεῖ. Δὲν τῆς ἀ­ρέ­σει νὰ τὴν ἀγ­γί­ζουν. Δὲν προ­σφέ­ρε­ται γιὰ λό­για πα­ρη­γο­ριᾶς οὔ­τε γιὰ νὰ σκου­πί­ζει λο­γῆς-λο­γῆς δά­κρυ­α. Ἀ­πε­χθά­νε­ται ἀ­κό­μη τὸ κου­τσομ­πο­λιό, τὸ πλύ­σι­μο, τὸ ἅ­πλω­μα μπου­γά­δας, τὸ σι­δέ­ρω­μα καὶ νὰ παί­ζει κρυ­φτὸ μὲ τὰ παι­διά. Τὴν ἐ­νο­χλεῖ τὸ πα­ρά­θυ­ρο ποὺ χτυ­πᾶ ἀ­π’ τὸν ἀ­έ­ρα, ὁ πι­κάν­τι­κος κα­πνὸς τοῦ παπ­ποῦ κι ὅ­λες αὐ­τὲς οἱ μυ­ρω­δι­ὲς τῆς κου­ζί­νας, ποὺ τὴ γυ­ρο­φέρ­νουν καὶ κολ­λοῦν πά­νω της σὰ βδέλ­λες, κά­νον­τάς την νὰ ἀ­σφυ­κτιᾶ.

Η συνέχεια εδώ