Όλο το κακό έγινε σ’ έναν κάμπο με στάχυα.
Στην αρχή κοιτούσε τον αέρα,
εκεί που τίποτα δεν κουνιόταν.
Συνεπώς αρχικά πρέπει να έβλεπε ουρανό.
Το χαμήλωσε πάντως το βλέμμα και πλέον ναι:
τον αέρα είδε
εκεί όπου τα πάντα κινούνταν.
Κι όπου ο αέρας τα στάχυα φυσούσε
φανέρωνε κι από έναν κρυμμένο,
άλλον πολύ και άλλον πιο λίγο.
Του ενός κρυμμένου είδε το σώμα μισό.
Του άλλου είδε μόνο τα πόδια.
Του ενός είδε το πρόσωπο και λίγο το χέρι.
Του άλλου, λιγάκι το πρόσωπο
και σαν τεράστιο ένα χέρι να πιάνει το αίμα.
Και τα στάχυα ήταν μπροστά τους χρυσά
και οι κρυμμένοι ανάμεσά τους γαλάζιοι
σαν και πάλι να είδε ουρανό
σαν και πάλι να είχε κάποιας τέχνης ανάγκη.
Τόσοι γύρω κρυμμένοι νεκροί
δίχως προηγούμενο ήχο.
Σαν μια έξαρση λυρική να τον είχε αποκόψει
και αρνιόταν να δει και ν’ ακούσει.
Αλλ’ ευτυχώς που υπήρχε το αίμα
και έβαφε αλλιώς το γαλάζιο
και έβαφε αλλιώς το χρυσό
κι όλα έδειχναν να είναι
σ’ έναν κάμπο με κόκκινα στάχυα.
Και ευτυχώς που επανήλθε
και γι’ αυτά θα μιλήσει,
γιατί σε λίγο δεν θα υπάρχει ο κάμπος.
Θα τα κάψουν και τα κόκκινα στάχυα.
Και για τους νεκρούς θα πουν
πως ήταν κάποιοι κρυμμένοι
που πήγαν αλλού να κρυφτούν σε άλλα στάχυα
που είναι μπροστά τους χρυσά
κι αυτοί ανάμεσά τους γαλάζιοι.
Μα θα υπάρχει και πάλι το αίμα.
(από τη συλλογή ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ)
