Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

3 Σεπ 2015

Μιλώ για το Νέο* Βιβλίο μου…

Σ’ αυτό μου το βιβλίο γράφω για το χρόνο. Οι αναμνήσεις δεν μας αφήνουν να είμαστε όσο ελεύθεροι επιθυμούμε. Είναι βαριά κληρονομιά και νομίζω πως όταν αυτές –οι αναμνήσεις- γίνονται δεσμευτικές, πρέπει να επανεξετάσουμε τη σχέση μας μαζί τους. Οφείλουμε να συμφιλιωθούμε με το παρελθόν μας, εμείς είμαστε που το ζήσαμε, εμείς οι ευάλωτοι, οι τρωτοί και έμπλεοι σε πάθη άνθρωποι.  Μην γυρεύουμε άλλοθι για λάθη του παρελθόντος, ούτε να μετανοούμε. Υπάρχει πρόοδος στο τέλος κάθε δύσκολης διαδρομής και η συμφιλίωση με τον περασμένο χρόνο είναι μια καλή ευκαιρία για αποστασιοποίηση απ’ αυτόν και ριζική ανάλυση των γεγονότων που τον συναπαρτίζουν. Όλα λειτουργούν σε όφελος της αυτογνωσίας μας, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε πως είναι έτσι. Η μετάνοια είναι μια πράξη ακύρωσης των βιωμάτων μας.
Σ’ αυτό το βιβλίο μου γράφω και για τους εθισμούς όπως τους γνώρισα εγώ.  Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι εθιζόμαστε σε πράγματα. Είναι τα πράγματα που συνθέτουν την ρουτίνα του καθένα. Η ρουτίνα είναι το βόλεμα και αδρανοποιεί τις δυναμικές της νοητικής μας εξέλιξης. Απ’ την άλλη, είναι δύσκολο να είσαι συνέχεια σε επαγρύπνηση. Και όμως! η ηδονή της διαρκούς ανησυχίας είναι ανυπέρβλητη και αξίζει να αμφιβάλεις δια βίου κι ας δώσεις ένα μικρό αντίτιμο γι’ αυτή σου τη στάση.
Εφαλτήριο για τη σκέψη μου όπως την εκφράζω στις σελίδες των ημερολογίων μου είναι η κατάθλιψη μου και ένας φανταστικός διάλογος που στήνω ανάμεσα σ’ εμένα και τον ψυχίατρο μου Ανέστη Ράμναλη.
Περισσότερα εδώ