Όλη δουλεύω σαν καλόγερος
Και το βράδυ τριγυρνώ σαν παλιόγατος
Που ψάχνει τον έρωτα… Θα κάνω πρόταση
Στο Βατικανό να με αγιοποιήσει.
Στην πραγματικότητα απαντώ στην απάτη
Με την πραότητα. Βλέπω με το μάτι
Μιας εικόνας τους υπευθύνους του λιντσαρίσματος.
Παρατηρώ τον εαυτό μου να σφάζεται, με το γαλήνιο
Κουράγιο ενός επιστήμονα. Φαίνομαι
Να νιώθω μίσος, ενώ γράφω
Στίχους γεμάτους ακριβολόγα αγάπη.
Μελετώ την απιστία σαν ένα
Μοιραίο φαινόμενο, λες και δεν είμαι θύμα της.
Νιώθω συμπόνια για τους νεαρούς φασίστες,
Και στους γέρους, που τους θεωρώ σχήματα
Του πιο τρομερού κακού, αντιστέκομαι
Μόνο με τη βία της λογικής.
Παθητικός σαν ένα πουλί που τα βλέπει
Όλα πετώντας, και στο πέταγμά του
Στον ουρανό έχει στην καρδιά του τη συνείδηση
Που δεν συγχωρεί.
Πιέρ Πάολο Παζολίνι, Ποίηση σε σχήμα τριαντάφυλλου, εκδ.
Τυπωθήτω
