Μέσα στο απέραντο, Δέσποινα Γιαννάκου

Πώς να σε σωπάσω μέσα μου

τα βήματα του κόσμου θα σε βρουν
κάθε ίχνος σου
και θα αιμορραγεί στα κρυφά η μνήμη
Έχουν λόγο καλό πάντα οι εχθροί
Δικαιολογούν τις εφησυχασμένες συνειδήσεις τους
Γλεντάνε στο φόβο του άλλοθι
που τους προσφέρει η ψυχή σου
Μιλούν σε αριθμό ενικό τις προθέσεις
απαρατήρητοι
μ’ ένα ποιητικό ντελίριο… στις γωνιές των δρόμων
Κι εμείς εκτεθειμένοι στου έρωτα τη δικαίωση
μ’ ένα λυγμό από λέξεις αναμονής στο κατώφλι της καρδιάς
κι η ανάσα να τρέμει…

Πώς να σε σωπάσω
Σαν να αναιρώ ολόκληρη την ύπαρξη
και πώς να πούμε του θεού να ξαναπλάσει
με χώμα και νερό την δική μας στιγμή..

Ξεπερνάς τα όρια του μύθου
Σου φαίνεται παράξενη η αιτία
Δεν είναι σωστό είπες
κι όμως ξέρω πως καταλαβαίνεις
εσύ κι εγώ έχουμε ανάγκη τη μουσική των ανέμων…

Στην αθόρυβη άκρη της πόλης
πίσω απ την κουρτίνα του χρόνου
ραμμένο πάνω στις ώρες
μέσα στο απέραντο
χτύπαγε το φως στου ουρανού την πόρτα
να περισώσει τα όνειρα
και τότε
όλη η λευτεριά της ποίησης υποκλίθηκε στα μάτια σου….