Μαριέττα Πεπελάση, Τον εαυτό σου άφησε να γίνει ένα με τον ήλιο εσύ

Τον εαυτό σου άφησε να γίνει ένα με τον ήλιο εσύ
ο έσχατος εξομολογούμενος του υπέρτατου φόβου,
Εσύ,  ο ήρωας της καθημερινότητας.
Τ’ αλογάκι της Ανατολής περιμένει
στο στερέωμα την εναρμόνιση
της δόνησης που υπόσχεται την τέλεια παράδοση
στους ήχους του πορφυρού τύμπανου
και στα χρώματα του φλογισμένου σούρουπου.
Σ’ αυτή τη μαγική στιγμή πελώριες
τις φτερούγες του θ’ ανοίξει, για να προλάβουμε
ν’ αγγίξουμε στους διάσπαρτους βράχους του Αιγαίου
τη σύντηξη της μέρας μες στη νύχτα.
Θα πετάμε ανάμεσα στους αφρούς των κυμάτων
στις κορυφές των ονειρικών νησιών, ανάμεσα
στις ιαχές των γλάρων στην τελευταία τους πτήση
πριν το σκοτάδι, ανάμεσα στο παιχνίδι
των δελφινιών που θ’ ακολουθούν την έκφραση
της χαράς σου. Στο βαθύ σκοτάδι του ορίζοντα
όταν κι εσύ θα ’χεις πια γνωρίσει τον έρωτα
μες στο λυκόφως, υπόσχομαι να παραδοθώ
στο καθάριο και διάφανο βλέμμα σου
πυρά της τελευταίας αμφιβολίας.


(Από τη συλλογή Πλοηγός, εκδ. Καστανιώτη, 1996)