Τα πράγματα –είπε– γνωρίζονται βαθύτερα απ’ τη στάση τους
παρά απ’ τ’ όνομά τους· έτσι μπορούν να διατηρήσουν
ταυτόχρονα τη σημασία τους και την ύλη τους, μέσα
στον ορισμένο χώρο τους κι έξω απ’ το χώρα,
μέσα στον πάγιο φωτισμό τους και στην ώρα τους, όπως
ετούτο το τραπέζι π.χ. όπου η αμίλητη γυναίκα
ακούμπησε μαλακά τους αγκώνες της κρύβοντας
το πρόσωπό της στα χέρια της, χωρίς δαχτυλίδια,
για να περάσει ωραία, ανώνυμη μέσα στο ποίημα.
Αθήνα, 24.Χ.76
Από την ποιητική συλλογή «Πριν και μετά» (1976).
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. ΙΓ', Κέδρος,
Αθήνα 1999, σελ. 113.
