Αθηνά Παπαδάκη, Στίχοι στα ράφια

Η ποίηση καθώς το ποτάμι δε γυρίζει πίσω,
ρέει στον ίλιγγο της στιγμιαίας ανατροπής.
Στίχοι αποθηκευμένοι δε συνιστούν
μάχιμη ύλη, συχνότατα υποχρεώνουν τον
διαφοροποιημένο, λόγω χρόνου, συγγραφέα σε
επαναλήψεις και αδιέξοδα, σκέτες εμμονές.
Η δημιουργία αναπνέει στην πάλη με το οξυγόνο,
στο ερέθισμα, κτυπημένο με τομή-ουλή
από το σπαθί της ημέρας. Και όπου βγει.
Επανέρχομαι όμως κάπου κάπου στα συρτάρια,
με τη δυναμική της έμπνευσης. Επανακάμπτω
σε φράσεις ημιτελείς, τολμώ να πω
ανέραστες, τυλιγμένες στο ράσο της απόσυρσης.
Μοναχές σε ξύλινα μοναστήρια.

Από τη συλλογή "Με άλλα λόγια", εκδόσεις Ροές (Πτερόεντα) 2007