Γιώργος Χ. Στεργιόπουλος, Μέθη

Μες στο λάθος αναγεννιόμαστε αιώνιοι.
Ξεκουρδίζεται ο κόσμος. Τόσο ξένος
όσο το σώμα μετά τον έρωτα.

Χθες βράδυ, μίκρυνα επικίνδυνα,
Μια πελώρια σκιά με σίμωνε μια,
μια ξεμάκραινε. Κρύφτηκα,
σε μια παλιά φωτογραφία.
Άχρηστες όμως οι κρυψώνες, αφού ξέρεις,
φάντασμα της νύχτας, δεν υπάρχει.
Τα άγνωστα βήματα που ακούς, δικά σου μόνο
κι η βρώμικη ανάσα, όχι τέρατος. Εσύ,
αειθαλές παιδί σ' ένα κορμί, ναυάγιο.

Σκιά τρομακτική μα οικεία, θυμήσου
κάθε φορά που κοιτάζεις στην ντουλάπα,
κούτες παιχνίδια, τα ρούχα, τα παπούτσια,
την δική σου βρίσκεις, ηλικία παιδική.

Καινούργια μέρα. Ο ήλιος
επιβάλλεται στο δώμα.
Χρυσό το σκήπτρο του, χαράσσει
χαμόγελα στο στόμα. Μόνο οι μπουκάλες
παραταγμένες στο τραπέζι, μαρτυρούν
πως εχθές βράδυ
με απάτησα με τον εαυτό μου.

Από τη συλλογή Εξορία στην γέννηση, 2015
Ενότητα : Οι νάνοι