Για την ελευθερία δεν μπορώ να έχω παρά την αντίληψη που έχουν γι'
αυτή ο φυλακισμένος ή ο σύγχρονος πολίτης μέσα στο Κράτος. Η μόνη που
ξέρω είναι η πνευματική ελευθερία και η ελευθερία της δράσης. Μ' αυτά τα
δεδομένα λοιπόν, αφού το παράλογο αποκλείει κάθε μου ελπίδα για αιώνια
ελευθερία γίνεται αιτία να στρέψω στο αντίθετο την ελευθερία της δράσης
μου. Αυτή η έλλειψη ελπίδας και μέλλοντος αποτελεί μια επαύξηση στην
ετοιμότητα του ανθρώπου.
Ο συνηθισμένος
άνθρωπος, προτού γνωρίσει το παράλογο, ζει θέτοντας σκοπούς, φροντίζει
για το μέλλον ή για τη δικαίωσή του (όσο γι' αυτά δεν υπάρχει θέμα).
Εκτιμάει τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονται, σκέφτεται το αύριο, τη
σύνταξή του ή την αποκατάσταση των παιδιών του. Πιστεύει ακόμα πως κάτι
στην ζωή του μπορεί να προκαθοριστεί.
Η συνέχεια εδώ