Η Μανία: Από τους Ιπποκράτη και Αριστοτέλη έως την φροϋδική μεταψυχολογία

Η μανία είναι μια κατάσταση ψυχοκινητικής διέγερσης, αποτέλεσμα μιας ενδοψυχικής σύγκρουσης. Απαντάται ως επί το πλείστον στα πλαίσια της μανιοκατάθλιψης (κυκλική αλληλοδιαδοχή μανίας-μελαγχολίας). Επισυμβαίνει αυτόματα, είτε μετά από ανατροπή της μελαγχολικής διάθεσης, είτε υπό την επήρεια αντικαταθλιπτικής αγωγής.

Ο μανιακός έχει ευφορική διάθεση πολύπλευρη, συνοδευόμενη από συναισθηματική υπεραισθησία. Το υποκείμενο εμφορείται από μια παθολογική υπεραισιοδοξία με εκσεσημασμένη αυτοεκτίμηση και μη ρεαλιστικά σχέδια που συχνά οδηγούν σε παραλήρημα μεγαλομανιακού περιεχομένου (παντοδυναμία, μεσσιανισμός). H εξωστρέφεια της διάθεσης συνοδεύεται από υπερδιέγερση, από ταχυψυχισμό (ιδεοφυγή) και επιτάχυνση των διεργασιών της σκέψης, που εξωτερικεύεται διαμέσου λογόρροιας, γραφόροιας κ.λ.π. Eπίσης μείωση της διάρκειας του ύπνου, που μπορεί να φτάσει ως την παντελή αυπνία, βουλιμία επαφών με τα αντικείμενα του περιβάλλοντος κόσμου, χωρίς ωστόσο το υποκείμενο να συντηρεί μια πραγματική και ουσιαστική αντικειμενοτρόπο σχέση. Τω όντι, η μανία δεν επιτρέπει στο υποκείμενο να βρει πραγματικά αντικείμενα επένδυσης.

Η συνέχεια εδώ