Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Κι άλλη μια

Κι άλλη μια κι αλλη μια
βαριές ισορροπούν οι λέξεις.
Στα νύχια κινείται ότι αναπνέει τρυφερά.
Το φως προβάλλοντας ψυχρό, φωτίζοντας
σκασμένους στίχους σάκους
με κάμπιες λαίμαργες.
Τι να περιμένει μονολογώντας το αύριο
μια νότα, μια ομίχλη χλιαρή, λίγο ψωμί
από εκείνο το νόστιμο σκούρο.
Να τραφώ προσπαθώ
και κερδίζοντας χρόνο
να μείνω
με λίγη πείνα ακόμη
γονατίζοντας
σαφώς γηραιότερος
σοφός γεωγράφος
χαράζοντας στο φλοιό της γης
καινούριες παραμέτρους.

Aπό τη συλλογή Ανυψωτική μετακόμιση, 2014