Κούλα Αδαλόγλου, Να γινόταν

Να γινόταν. Να μπούμε σε ρομαντικό παλιό τραγούδι και μακριά να φύγουμε, μαζί.
Διάφανη εγώ, να φαίνεται το αίμα που ανθίζει στις αρτηρίες μου.
Μου κάνεις χάρες και απογειώνομαι. Σε ξεχωρίζω και θριαμβεύεις.
Μου χαρίζεις φεγγάρια, σου χαρίζω στίχους, τον Γαλιλαίο μου χαριζεις και νικάς.
Θέλεις να φύγεις και δεν σ' αφήνω, λέω να φύγω και σου σφηνώνεται η μπουκιά στο λαιμό.

ξαφνικά τσινάς και αντιδράς αναίτια, λιωμένος ζητάς συγγνώμη, δεν τη δέχομαι απολογείσαι γράφεις όλα τα βλέμματα προβάρεις με κάνεις και γελώ - και παλι απ' την αρχή

ξεσπάς επάνω μου τις από αλλού πιέσεις ξεσπώ επάνω σου ανασφάλειες
σε φοβίζω λες δεν καταλαβαίνεις λες αμφιβάλλω λέω τον ασαφή σου λόγο
καμιά εξομολόγηση μια στέρηση με σφάζει υποχρειώσεις σε χτυπούν αλύπητα
πού είμαστε ποιοι είμαστε δεν ξέρω ένα σουέλ η ψυχή μας
... αυτή η άνοιξη δεν αντέχεται να μένει άνοιξη.
να εκραγούν επιτέλους τα αισθήματα να λάμψουν τα χείλη
να ανατιναχθούν οι ηλεκτρονικές σου άμυνες
να υψωθεί ο πόθος στους ατμούς του.

Aπό τη συλλογή Εποχή αφής, 2016