Ποταμιάνος Γιάννης, Ψάξτε στο μέλλον

Τώρα που η ελπίδα μου
έγινε απόγνωση
Δεν έχω τίποτα πλέον στο δισάκι μου
Ό,τι χρειάζομαι
το ψάχνω βαθειά στο μέλλον
Κι όσο παλεύω με τη θάλασσα
δεν λησμονώ τα βράχια
Με το μετέωρο βήμα του ναυτικού
ξεριζωμένος παραπαίω
Αφού ξένος στο ταξίδι,
ξένος και στο γυρισμό


Ας ψάχνω πάντα σε ιδέες σκονισμένες
σε παλιά συναξάρια
για πνεύματα και περισπωμένες
Ας σκέβρωσα ψάχνοντας το πρόσωπο
του θεού
Εσείς τινάξτε τη σκόνη
απ’ τις παλιές ιδέες μου
και ψάξτε στο μέλλον


Εγώ θα αντέξω την απόρριψη
γιατί θ’ αρπάξω ένα σύννεφο
να γυρίζω μοναχός στον ουρανό
Αφού φώναξα το θάνατο
ας με συνοδεύουν τα κοράκια
Κι’ ας ακολουθώ,
από καιρό βουβά
μια διαδήλωση
Πάντα αφουγκράζομαι κρυφά
τα μερομήνια
που διαβάζουν τον καιρό


Και μη λυπάστε
απολαμβάνω ακόμα
τις ψευδαισθήσεις μου
Κι’ όταν βροντούν
οι «κρότου λάμψης»
στη Σταδίου
Εγώ αφουγκράζομαι το μπουμπουνητό
της Ιστορίας


Γι’ αυτό
Τώρα που τέλειωσαν τα χρόνια
που τέλειωσαν κι’ οι σύντροφοι
Μια συμβουλή από μένα:
«ότι χρειαστείτε ψάξτε το στο μέλλον»


Ό,τι χρειαστείτε
εκεί φλέγεται αιμοστάλακτο
στα οδοφράγματα
σαστισμένο κρύβεται στις σκιές
των λεωφόρων
ανάμεσα σε φωτεινά πετράδια
και σε καπνισμένα πρόσωπα


Ό,τι χρειαστείτε
περιπλανιέται στη φαντασία
σε ουράνιες περιπολίες
χωρίς όρους και όρια
βρίσκεται
στον οίστρο των ερωτηματικών
Όπου ο ανέστιος πόθος χαοτικά
καλλιγραφεί το ακατάληπτο