Ι
Οι άνθρωποι του παρελθόντος φορούν προσωπίδες από αμίαντο
Κληρονόμοι αναθυμιάσεων με ραβδωτά κρύσταλλα άμφω
Στη θέση των δακρύων
Οι άνθρωποι του παρελθόντος λογαριάζουν το σήμερα από το
χτες
και το αύριο από το πριν
Μπουσουλάνε στα βάτα του χρόνου και πληγώνονται
Αλλά ποτέ δεν πληρώνεται ο χρόνος
Και μένει πάντα απλήρωτος
Κι ας ανεβαίνουν οι μετοχές του συνεχώς αυτόν τον καιρό
Των λιμών των γκρεμνών και των μίμων
Προσδοκά ανάταση ημερών ο αφελής πιστός
Κι η μιμική τέχνη των ειδώλων πολλά του παρέχει
Ενώ όπως πάντα οι ζωές σαν τα στάχυα πέφτουν και τις λιώνει
ο αλγόριθμος
Γιατί - και πώς αλλιώς, όλοι το λένε- στο τέρμα ελλοχεύει ο
θάνατος
Όμως
Το μέλλον δεν πωλείται
Είναι κατοικημένο απ'
τ' άστρα
Που το έχουν ήδη γράψει πριν το διαβάσει ο γερο-Τειρεσίας
Οι άνθρωποι του παρελθόντος μπουκώνουν τον μάντη με φαρμάκια
Λες κι αν εκείνος δεν μιλήσει θα βουλιάξει και η φωνή του
στη λήθη
Και νουθετούν τα όνειρα να μην ξεμακραίνουν βαθιά - το
σκότος γαρ ζοφερό και αμήχανα τα ανθρώπινα -
Και τόσο πολύ στις μέρες μας στοιχειώνεται η νιότη απ’ το
γήρας
Που στρατός μάσκες εφήβων υπερήλικες
Αναγομώνουν με βαρβάτες προσδοκίες την πρόοδο
......
(Λαγαρό ένα τίποτα με προσδένει σε σένα
Ανδρομέδα εσύ
Ανάφη
Άγιε μου Κύριε
Αγάπη όπως σε πρωτοείδα και σου πρόσπεσα
και μετά ξεστράτισες
Μόνο τη μια ομολογία έχω για σένα αυτή
Το λαγαρό το Ένα Τίποτα
που με αποσβήνει κάθε
στιγμή
από το αβάσταγο του κόσμου)
