(Αμοργός. Λίγο έξω από τα Κατάπολα. Η ώρα να υποθέσουμε
απογευματινή. Εποχή πρώτη άνοιξη. Πίσω από τα βραχάκια σε μια μικρή δαντελωτή
ακτή. Κύμα δεν έχει τώρα. Το νερό της θάλασσας ίσα που χαϊδεύει
πολλά κεχριμπαρένια μικρά βότσαλα. Τα απόθεσε ίσως εκεί το τελευταίο βραδινό
κύμα. Άνθρωπος γύρω κανείς. Ένα από τα
βότσαλα αρχίζει να τραγουδά στο ταίρι
του, ηχολογώντας κάθε φορά που το νερό
αγγίζεται στον μέσα του ουρανό)
Αυτός που αγαπά δεν εγκαταλείπει, το έμαθα πια
Δεν οξειδώνεται
Δεν πτοείται
Δεν περπερεύεται
Κι όταν η αγάπη του πέφτει
Δίπλα παραστέκεται - κι ας σε κομμάτιασε ο βράχος, ουρανέ
μου-
Κι αν δεν μπορώ να σε σώσω
Εδώ κοντά σου θα ‘μαι
Κι όταν γεμίσει ο αέρας σάλο και χαλασμό - τα έχει ο καιρός
αυτά -
Αυτός που αγαπά, εγώ εσένα,
Θα ‘χει μια ανάσα
Για χαρά για συντροφιά για πόνο
Χωρίς δεσμά δοσμένο πετραδάκι στην ακριβή μου ελευθερία
Να σ’ αγαπώ
Κι αν με ρωτήσεις γιατί
Δεν ξέρω ακριβώς
Ίσως είσαι κάποιο από παλιά δικό μου μέλος
Μόσχευμα ουρανού καταβολάδα γιασεμιού
Εικόνα ομοιωμένη σμάλτου και θαλάσσης
Θες μόνο ένα νεύμα μιας πνοής ψιθύρισμα
Να χυθείς χορεύοντας απ’ την αρχή μέσα στο ρήγμα των νερών
Κι εγώ αυτό μόνο το να υπάρχεις
Όπως το δύνασαι μέσα στο χρίσμα των Κυκλάδων
Πηγή: εδώ
