στον Γ. Π.
φυγάς θεόθεν και αλήτης
Το χτεσινό φεγγάρι αναδύθηκε πάλι στα μελλούμενα
Μίλησε
Με τη φωνή που ακούν τα όνειρα και ποτέ δεν μιλιέται
Σαν τον δραπέτη που ασύλληπτος λογοδοτεί στη νύχτα με βάσανα
λαχανιασμένα
Αγνός προάγγελος του βαθυκύανου
Κι ας δικάστηκε ισόβια
«Τα εγκλήματα διαρκούν μια ζωή»
Λέει η μάντισσα Σελήνη
«Αλλά κατάδικέ μου μύστη
Άκου να δεις της στιγμής τον αχό
Το μια στιγμής μοναχής σχήμα
Το της χαραμάδας Παιδί
Πώς λίγνεψε για να χωρέσει σε τόση ζωή
Πώς πάσχισε να γίνει ένα χνούδι
Τίποτα άλλο
Που το φυσάω ναι και πάει
Αγάπα με πλάνεψέ με ξανά
Λευκή να μείνει η νύχτα απ’ τα φιλιά μας
Θέλω τον έρωτα σου
Μια σχισμή γεννάει τη στιγμή»
Εγώ μετά έφυγα στο μέλλον
Ή κοιμήθηκα κατάκοπος χαράματα κάτω απ’ το πλατάνι
Το άλλο πρωί έχω γεννήσει μια Νεφέλη
Με πρόδωσε το φεγγάρι σκέφτηκα
Μ’ άφησε μόνο
Κι άρχισα να χαράζω ρωγμές στη ζωή μου
Να την κάνω φωτός γλυπτή φυγή
