Αργούσε της γης ο αργαλειός
τον Μάιο να υφάνει
και κάτω από τα κυπαρίσσια
έγραφε στις ανίδεες πέτρες
ο κόσμος την ιστορία του.
Ξεχύθηκε η ανατολή
καθώς το αιχμηρό πορτοικαλί του ήλιου
έσχιζε τη ραφή τ' ουρανού.
Είναι οι στιγμές
που σωπαίνει η θάλασσα
και τα κοχύλια της αμμουδιάς
αναπολούν το τελευταίο τους κύμα.
Κανείς
τον ήσυχο κατακλυσμό δεν άκουγε.
Άδικα περιμένεις τους αιώνες.
Ούτε κι απόψε
θα φανεί η άνοιξη.
Aπό τη συλλογή Ανορθόγραφες μέρες, 2013
