Για να φτιάξουμε έναν κόσμο πιο όμορφο. Για τον Ζακ, για τη Δήμητρα.
Μια από αυτές τις ζεστές ημέρες στεκόμουν στην Ακαδημίας, περιμένοντας υπομονετικά μια φίλη. Λίγο πιο πέρα κάτω από την ήλιο δεκάδες άτομα περίμεναν στη στάση του λεωφορείου, προστατεύοντας τα πρόσωπα τους από τις ακτίνες που έκαιγαν τα μάτια τους, είτε με καπέλα είτε με βεντάλιες.
Μια μικρή βέσπα με δύο κορίτσια σταμάτησε μπροστά από τον κόσμο. Το κορίτσι στη θέση του συνοδηγού κατεβαίνει, ευχαριστεί την οδηγό και αποχωρίζονται με ένα αξιαγάπητο φιλί στα χείλη.
Αμέσως οι βεντάλιες και τα καπέλα που έπεσαν αποκάλυψαν τα πρόσωπα πολιτών οι οποίοι ενοχλημένοι από το θέαμα αποφάσισαν να εκθέσουν τις άσχημες ψυχές τους οι οποίες αποτυπώνονταν στις γκριμάτσες των προσώπων τους.
Τα κορίτσια ωστόσο, φανερά, υπό το φως του ήλιου πλέον και όχι κρυφά μέσα στη σιωπή της νύχτας, χωρίς να χρειάζεται να κοιτάζουν δεξιά και αριστερά, φοβούμενες «μην προκαλέσουν», επέλεξαν να μην γυρίσουν να κοιτάξουν γύρω τους, αδιαφορώντας για τυχόν ενοχλημένους. Είπαν αντίο με ένα τελευταίο φιλί και ένα πλατύ χαμόγελο και αποχωρίστηκαν.
Για χρόνια τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα τα έμαθαν να ζουν με τον φόβο και την ντροπή. Τα επέβαλαν σε υποτιθέμενες θεραπείες μεταστροφής. Τα λίντσαραν. Τα έφτυσαν. Τα έβρισαν. Τα χτυπούσαν.
Γιατί νιώθεις παρόλα αυτά περήφανο;
Γιατί αυτός ο θυμός που συσσωρεύτηκε μετατράπηκε σε ελπίδα για μια κοινωνία πολύχρωμη, χωρίς φύλα, χωρίς νόρμες. Μια κοινωνία που μπορεί να δεχτεί την αγάπη και την σεξουαλικότητα όπως το νιώθει το καθένα.
Η συνέχεια του άρθρου εδώ
