Όπως το κορμί που δεν νογά, αλλά το νιώθει η τέχνη. Ή το κορμί που μάτωσε, μα το
γιατρεύει η τέχνη. Έτσι κι η Ακάνθα η
απαλή, η Άκανθα η ακανθώδης. Πλατιά φυλλώματα χαρίεντα κι η λόγχη της στητή.
Όλη ένα αγκάθι, μη γελαστείς να την
αγγίξεις. Κάτω απ' τα ροζ, τα μωβ και τα λιλά μετάξια κεντούν βελόνες.
Θυμίσου, πρόπερσι την ξερίζωσες που μάτωσε το απαλό σου μπρατσάκι, μα εκείνη
ξαναπέταξε φύλλωμα απ' την αρχή τον άλλο χρόνο. Και θριάμβευσε πάλι η
λόγχη δίπλα στα ευγενέστατα γιασεμιά.
Αυτή είναι η μοίρα των αγρίων. Να έχουν χάρη ιδεατή που δεν
χωράει στο σώμα. Μα η Καλλονή ακόμα
λαγοκοιμάται μες στο αγκάθι. Κι η Άκανθος ανθοφορεί ακόμα μες σε φυλλώματα απροσπέλαστα λευκού μαρμάρου.
Θρυλείται το όνομά της σε κιονόκρανα
κορινθιακά.
