Τελευταία φορά μπροστά στο φιλιστρίνι
μετά, η ομολογία.
Ο χρόνος πυκνώνει, ακουμπάει στην αρχή το σώμα
Μετα, βυθίζεται μέσα του
Του δίνει μνήμη.
Δεν υπάρχει σκιά ο ήλιος γυμνός και μόνος
Κύτταρα που προσπαθούν να υπάρξουν πάλι,
στόματα με θυμό, χωρίς συγκεκριμένο θέμα στα λόγια.
Ανατριχίλα!
Μπορεί και αναγούλα-ανάλογα τα κέφια του μάγειρα.
Ο χρόνος σαν εμάς είναι ναυλωμένος
Δεν φαίνεται κάπου στεριά
Ο χρόνος κι αυτός είναι σκλάβος εδώ.
Τα μάτια θυμούνται
τα βήματα θυμούνται
το πλήρωμα έχει ξεχάσει
δεν πρέπει να θυμάται.
Το βαπόρι περπατάει στο νερό,
με τα πόδια του να πλατσουρίζουν
σαν μικρού παιδιού στις διακοπές.
Μικρή ζωή!
Πιο πολύ ζωή
έχουν τ΄απόβλητα του βαποριού.
Θυμίζουν ανθρώπους πάνω...
Ανέκδοτο ποίημα του Νίκου Κυριακίδη
Ανέκδοτο ποίημα του Νίκου Κυριακίδη
