Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

19 Ιουν 2018

Ο αντίπαλος, Γεωργία Δεληγιαννοπουλου

Φίλος  μου ποτέ
Ούτε κι εχθρός
αντίπαλος , ναι
Ισχυρός όσο  εγώ και λίγο πιο πολύ
Τόσο που να  με συντρίβει στα μαύρα  χαλίκια
Εκεί που πέφτεις ηττημένος από την ασκήμια και τη δίκαιη χλεύη
Τόσο όσο να γυμνάσεις τα λυμφατικά σου δάκρυα να γίνουν πιο ισχυροί κρουνοί
Να ποτίζεται η αδικία της ζωής και να φυτρώνει ρώμη

Δεν είναι καθημερινή σχέση
Σχόλη και γυμνάσιο
Δεν είναι προβλέψιμος
Είναι πάντα απρόβλεπτος μέχρι να τον μάθεις
Και  τότε  ξάφνου  διαφεύγει κι ανασυντάσσεται ξένος
Μέχρι στη στροφή του μαγικού κύκλου να εμφανιστεί πάλι
Στητός μπροστά θεόρατος
Με τα πικρά τιτάνια λόγια
Πάνοπλος όχι να σε πληγώσει μα να πληγωθείς

Τον είδα πάλι χτες
Με επισκέφτηκε απρόσμενα στο κατώφλι μου και βάλθηκε να με σακατεύει
Με τόση μαύρη αλήθεια που μου άξιζε
Με τόσα γεγονότα και διαψεύσεις  στο μεδούλι
Κομμάτι μου η αλήθεια  του
Την προσκυνώ

Μα ξαφνικά
Με μια δικιά τους θέληση
Άρχισαν με βία να μακραίνουν τα μαλλιά μου άσπρα
Γίναν ποταμοί χειμερινοί αφρισμένοι
Κι εγώ εντός τους ένα ασημένιο ψάρι 
Ρωγμή στο θυμωμένο κύμα

Ιλύς κι αφροί κι αναπνοή
Κι αρχίνησε ένα  τραγούδι μόνο του
Από μια  σχισμή τόση δα
Τραυματισμένου σώματος
-Πως μπορεί, Θεέ μου,  το όλον να αναβλύζει από ένα χάραμα-
Κι εκεί τα μάτια μου αποσύρθηκαν από τον κόσμο αυτό
Και κατοικήθηκαν αβρά 
Από της λεμονιάς  τον δροσερό μίσχο

Έμεινε αυτός για λίγο
Μετέωρος άτρωτος αρραγής
Περιμένοντας να πω κάτι
Γονάτισα
Τι άλλο θες του είπα
Σε όλα  είχες δίκιο

Και τον αψήφησα