Οι συγγραφείς του παιδικού βιβλίου «Ο φίλος μου ο μπάμπουρας» μας μιλούν για αυτό
«Ο φίλος μου ο μπάμπουρας» έχει ξεκινήσει το ταξίδι του για να βρεθεί στην αγκαλιά των μικρών βιβλιόφιλων, και οι δημιουργοί της ιστορίας Δήμητρα Καραπέτσα και Βασίλης Νανούρης μας μιλούν για το παιδικό αυτό βιβλίο και τα μηνύματά του στη σύγχρονη εποχή.
Γιατί αποφασίσατε να γράψετε ένα παιδικό βιβλίο και ποιες νομίζετε ότι είναι οι λεπτές γραμμές που πρέπει να προσέχει ένας συγγραφέας όταν δημιουργεί μια ιστορία για μικρά παιδιά;
Δ.K. Δεν είναι οτι ήταν απόφαση ακριβώς. Η ιστορία της Χαράς και του μπάμπουρα προέκυψε αυθόρμητα, γι αυτό και είναι μία αυθεντική περιπέτεια. Στην πορεία συνειδητοποιήσαμε ότι άρεσε πολυ στα παιδιά που την εξιστορούσαμε και αποφασίσαμε να την επεξεργαστούμε ώστε να διατηρήσει την αυθεντικότητα της, να δημιουργήσει εικόνες, προβληματισμούς και συναισθήματα χωρίς να γίνει διδακτική ή επιτηδευμένη.
B. N. «Ο φίλος μου ο μπάμπουρας» ξεκίνησε ως μια ιστορία που διηγούμασταν στην κόρη μας. Παρατηρήσαμε ότι πρώτα απ’ όλα την διασκέδαζε και -εκτός αυτού- της μάθαινε πράγματα σχετικά με την ενσυναίσθηση, την αποδοχή της διαφορετικότητας, τη φιλία, το σεβασμό προς όλα τα πλάσματα και άλλα διάφορα που θεωρούμε ότι καλό είναι να μπαίνουν από νωρίς στη ζωή των παιδιών. Κάπως έτσι σκεφτήκαμε πως μια τέτοια ιστορία θα ήταν ωφέλιμο να υπάρχει στη βιβλιοθήκη κάθε παιδιού.
Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίσατε γράφοντας μαζί αυτή την ιστορία;
Δ.K. Να μη χάσει η ιστορία την αυθεντικότητά της. Ένιωθα ότι υπήρχε αυτός ο κίνδυνος κατά τη διάρκεια της επεξεργασίας.
B. N. Ίσως μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις ήταν η συνεργασία μας με τη Δήμητρα για πρώτη φορά σε κάτι λιγότερο “οικογενειακό” και περισσότερο “επαγγελματικό” αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Είχαμε πολλές ωραίες στιγμές σε αυτό, αλλά και πολλές διαφωνίες. Πιστεύω ότι τελικά η δικλείδα ασφαλείας που μας έκανε να φτάσουμε σε ένα πολύ καλό σημείο και ως προς τη συγγραφή του βιβλίου και ως προς τη μεταξύ μας σχέση ήταν οι κοινές μας αξίες.
Ενσωματώσατε στην ιστορία και δικές σας εικόνες από την παιδική σας ηλικία ή προσπαθήσατε να μπείτε απλά στα παπούτσια των παιδιών σήμερα;
Δ.K. Νομίζω ότι ασυνείδητα τα βιώματα σε ακολουθούν. Για παράδειγμα αυγόφετες με μέλι μου έφτιαχνε η γιαγιά μου στο χωριό! Δεν είχα όμως καθόλου στο μυαλό μου κάποια προσωπική μου ιστορία. Γνωρίζω από πρώτο χέρι, λόγω της δουλειάς μου, ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη την επαφή με τη φύση και τη στερούνται στις πόλεις. Ότι δυσκολεύονται πολύ να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους και τις διαπροσωπικές συγκρούσεις.
B. N. Νομίζω περισσότερο προσπαθήσαμε να ακούσουμε τις ανάγκες των παιδιών, παρά να ακούσουμε τις εμπειρίες μας από την προσωπική μας παιδική ηλικία. Κι αυτό γιατί εμείς σαν παιδιά δεν είχαμε πρότυπα σαν τη Χαρά και τον μπάμπουρα, δηλαδή δύο χαρακτήρες που βρίσκονται τόσο κοντά στο κέντρο τους. Υπάρχουν πολλές στιγμές που θαυμάζω και ζηλεύω τον πρωταγωνιστή και την πρωταγωνίστριά μας. Θα ήθελα κι εγώ σαν παιδί να μπορούσα να έχω αυτήν την επαφή με τα συναισθήματά μου. Κάθε φορά που διαβάζω την ιστορία, προσωπικά παραδειγματίζομαι απ’ αυτούς.
