Ουίλιαμ Ρόρυ Γκάλαχερ / William Rory Gallagher (2 Μαρτ. 1948 - 14 Ιουν. 1995)

Ο Ρόρυ Γκάλλαχερ πλήρες όνομα William Rory Gallagher, γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου 1948 στο Μπάλισανον της Ιρλανδίας και μεγάλωσε στην Κομητεία Κορκ. Γύρω στην ηλικία των εννιά είδε τον Έλβις Πρίσλεϋ στην τηλεόραση κι αποφάσισε ν' ασχοληθεί με την κιθάρα, μαθαίνοντας μόνος του. Κέρδισε σ' ένα διαγωνισμό στα δώδεκά του χρόνια την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και support σε διάφορες μπάντες με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband. Στα 16 του έφτιαξε τη δικιά του μπλουζ μπάντα, τους Impact, με τους οποίους έπαιξε στη Γερμανία και την Ισπανία το 1965-66.

Σ΄αυτές τις περιοδείες είχε μαζί του και τη Battered Strat, τη Stratocaster που θα τον συντρόφευε σ' όλη την υπόλοιπη καριέρα του, και που αγόρασε σ' ένα μαγαζί στο Κορκ το 1961. Η κιθάρα λέγεται ότι ήταν η πρώτη του είδους της στην Ιρλανδία, και την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος showband μουσικός, που άλλαξε γνώμη επειδή δεν του άρεσε το χρώμα· έτσι, η κιθάρα κατέληξε στα χέρια του Ρόρυ για μόλις εκατό λίρες.
Πριν κλείσει τα είκοσι του χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1966 από τον ίδιο και τους Τζον Γουίλσον και Ρότσαρντ ΜακΚράκεν.

Κυκλοφόρησαν δυο lp's, τα Taste και On the boards και δυο ζωντανά άλμπουμ, τα Live at Montreux και Live at the Isle of Wight), ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ' τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής όπως και περιόδευσαν στην Αμερική.
Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Ρόρυ ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως ο μπασσίστας Τζέρι Μακαβόι, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της και με τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ.

Το 1971 πρωτοεμφανίστηκε στην προσωπική του δισκογραφία μ' τον δίσκο που έφερε ως τίτλο τ' όνομά του. Ο δίσκος αυτός έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη και στην Αμερική, συναυλιακή δραστηριότητα που θα εξακολουθούσε έως και το τέλος της ζωής του. Η κυκλοφορία με τις ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 1972, με τίτλο Live In Europe γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως κι εκείνη στην Ιρλανδία του 1973-74, με τίτλο Irish Tour '74 η οποία μεταφέρθηκε, με τον ομώνυμο τίτλο, κινηματογραφικά ταινία από το σκηνοθέτη Τόνυ Πάλμερ, σε ταινία. Το 1972, ο Ρόρυ συμμετείχε στην ηχογράφηση των "London Sessions" των Μάντι Γουότερς και Τζέρι Λι Λιούις. Ο Γουότερς τον κάλεσε ξανά το 1974, για τις ανάγκες της ηχογράφησης του London Revisited.

Στη συνέχεια ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας την αμέσως επόμενη χρονιά το "Calling Card", ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του, σε παραγωγή του μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ. Η κυκλοφορία αυτή όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, επισκιάστηκε από την επερχόμενη έκρηξη του πανκ, γεγονός όμως το οποίο δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορήσει πολύ καλούς δίσκους, όπως τα Top Priority και Photo Finish.

Ο Ρόρυ συνέχισε να παίζει σε όλο τον κόσμο, ενώ οι δισκογραφικές του παρουσίες έγιναν σπανιότερες τη δεκαετία του '80. Στις 12 Σεπτέμβρη 1981 εμφανίστηκε και στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ' τις πρώτες συναυλίες ξένων καλλιτεχνών που έγιναν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια με την αστυνομία, από τη Φιλαδέλφεια μέχρι τον Περισσό. Σύμφωνα με την περιγραφή του ίδιου του Ρόρυ,«Δεν ήξερα από πού έπρεπε να προφυλαχτώ. Μέσα στα παρασκήνια κυκλοφορούσαν κάποια άτομα με αστυνομική στολή που έδειχναν απειλητικοί. Μπήκαμε, λοιπόν, στα γρήγορα μέσα σ' ένα αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε να πάμε στο ξενοδοχείο.

Στην πορεία, όμως, μείναμε από βενζίνη κι έτσι βρεθήκαμε μέσα στη δίνη των επεισοδίων, με τα δακρυγόνα να μας έχουν τσακίσει και να είμαστε υποχρεωμένοι να γυρίσουμε με τα πόδια. Η συναυλία από μόνης της ήταν εκπληκτική, αλλά και επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να αφήσω τα κόκαλά μου σ' ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε». Την επόμενη μέρα, οι εφημερίδες κυκλοφόρησαν με πρωτοσέλιδα όπως "Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες". Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg με τίτλο Live in Athens.

Ο Ρόρυ ίδρυσε τη δική του δισκογραφική εταιρεία, την Capo records, το 1985, στην οποία κυκλοφόρησε δυο δίσκους. Η υγεία του άρχισε να καταρρέει στα τέλη της δεκαετίας, κάτι που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να παίζει ζωντανά ακόμα και λίγο πριν το θάνατό του. Η τελευταία του εμφάνιση ήταν στην Ολλανδία στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown-theatre. πέθανε στις 14 Ιούνη του 1995 . Είναι θαμμένος στο νεκροταφείο Saint Oliver, στο Κορκ της Ιρλανδίας. Ο τάφος του στολίζεται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια από τις οποίες έχει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του Ρόρυ.

Ο Ρόρυ Γκάλαχερ θεωρείται ένας απ' τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα καμπανιστά του σόλο και τις καινούργιες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της ερμηνείας του. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν κύρια επιρροή τους. Ακόμα, ήταν μια απ' τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ. Όταν το 1976 το τραγούδι Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η ξεχωριστή κυκλοφορία του ήταν σίγουρο ότι θα του χάριζε ακόμα πιο πλατιά επιτυχία, αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δουλειά του Calling Card σαν σύνολο.

Αρνήθηκε την πρόσκληση να γίνει μέλος των Rolling Stones το 1974, επειδή πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο με την αντίληψή του για τη μουσική. Έπαιξε όμως με μερικά απ' τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως ο Μάντι Γουότερς, ο Άλμπερτ Κόλινς, ο Τζέρι Λι Λιούις, ο Λόνι Ντόνεγκαν κι ο Αλέξις Κόρνερ. Και ποτέ δε σταμάτησε να βάζει πάνω απ' όλα, ακόμα κι απ' την προσωπική του ζωή και την υγεία του, αυτό που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.