[...]
Ινές σε μνημονεύω:
πόσα χρόνια επαναστάτρια όσο λίγοι άλλοι, σπαταλώντας την τεράστια περιουσία σου, δοκιμάζοντας όλες τις ηδονές, όλα τα όργανα, απελευθερωτικά ή εγκληματικά, για να φτάσεις την ψυχή σου - τα χνώτα, τους φαλλούς, τα αιδοία, την ίδια τη γεύση του θανάτου - μην πιστεύοντας τίποτα πια, ούτε τον ίδιο τον εαυτό σου, στην εναγώνιά του περιπλάνηση. Ολα είναι θέατρο, έλεγες, ακόμη κι η ελάχιστη σπίθα ζωής, πριν μας κυριεύσουν οι ορδές του τελειωτικού θεάτρου, ναυαγισμένη, ξεβρασμένη σ' άλλα διαστήματα κορμιά χωρίς τον Πουκ ή τον Αριελ, όταν τα μάτια σου στηλωμένα εκλιπαρούσαν το θάνατο ή όταν δινόσουν, όπως σπάνια δίνεται μια γυναίκα. Και στις εκλάμψεις σου φλεγόσουν πάλι επαναστατημένη, διακρίνοντας ξεκάθαρα, μέσα στη θολούρα, τους εχθρούς κι όλο σου το κορμί γινόταν πραγματικά ή άγρια, τρομερή μουσική της σύγκρουσης...
[...]
Εις μνήμην (1948-2010)
