Μικρό παιδί
Μουσική/Στίχοι: Κόκοτος Λίνος/Βεργόπουλος Αργύρης
Μικρό παιδί σαν ήμουνα και πήγαινα σχολείο
μικρό παιδί
Στα μάτια είχα τη χαρά, στα χέρια το βιβλίο
μικρό παιδί
Όταν η βαρυχειμωνιά μου πάγωνε τα χέρια
στον ουρανό τα σήκωνα, να ζεσταθούν στ αστέρια
στον ουρανό τα σήκωνα, να ζεσταθούν στ αστέρια
Παιδί στα δεκατέσσερα, κλέψανε τη χαρά μου
μικρό παιδί
Στα μάτια είχα τη φωτιά, τον ήλιο στην καρδιά μου
μικρό παιδί
Όταν η βαρυχειμωνιά...
Μικρό παιδί σαν ήμουνα και πήγαινα σχολείο
μικρό παιδί
Το γέλιο είχα συντροφιά, στα χέρια το βιβλίο
μικρό παιδί
Όταν η βαρυχειμωνιά...
Ο Γιώργος Ζωγράφος είχε γεννηθεί στην Αθήνα στις 4 Αυγούστου του 1936 και ήταν γιος της ηθοποιού Αλίκης Ζωγράφου.Ο Γιώργος Ζωγράφος, που ξεκίνησε πρώτα ως ηθοποιός (απόφοιτος της Σχολής Καρόλου Κουν) πρωτοτραγούδησε στην μπουάτ «Θαλάμη» της Μυκόνου και ύστερα για δύο δεκαετίες είχε κάνει σπίτι του τις πλακιώτικες μπουάτ: «Συμπόσιο», «Εσπερίδες», «Απανεμιά», «Τετράδιο», «Δώμα», «Χρυσό κλειδί». Στο «Συμπόσιο» είχε εμφανισθεί το 1962-63 με τον Δήμο Μούτση, την Ντόρα Γιαννακοπούλου και τον Διονύση Σαββόπουλο.
Στη δισκογραφία του «Nέου Kύματος» ο Γιώργος Ζωγράφος υπήρξε πρωτοπόρος με μεγάλες επιτυχίες. Τραγούδησε: «Άκρη δεν έχει ο ουρανός» του Νότη Μαυρουδή, «Πέρα από τη θάλασσα» του Μαρκόπουλου, «Ο Ιρλανδός κι ο Ιουδαίος» του Χατζιδάκι, «Μαουτχάουζεν» του Θεοδωράκη, «Συλλογή ποιητών» του Μαμαγκάκη.
Ο Γιώργος Ζωγράφος γιος του Νίκου Ζωγράφου καλλιτέχνη κάποτε του Εθνικού Θεάτρου με μητέρα την Αλίκη Ζωγράφου (καλλιτέχνιδα κι αυτή της Λυρικής Σκηνής) έμεινε ουσιαστικά ορφανός σε ηλικία 8 χρόνων όταν η μητέρα του τον παράτησε κι έφυγε στην Αίγυπτο ενώ ο πατέρας του πέθανε από το μαράζι. Οι παππούδες του που τον κράτησαν για λίγο αυτοκτόνησαν από στεναχώριες και μαράζι!
Προσφορά του μεγάλου τροβαδόρου Γιώργου Ζωγράφου, ήταν η ευαισθητοποίηση του ψυχικού μας κόσμου. Ζωντάνεψε νοσταλγικές μνήμες, απάλυνε τον πόνο απ’ την απώλεια του έρωτα, ανέδειξε την τραγικότητα του ηττημένου ηρωϊσμού, που και ο ίδιος τη βίωσε μοναχικά και περήφανα, ως τις τελευταίες ώρες της ζωής του σε τόνους χαμηλούς που ενεργοποιούν περισσότερο τη σκέψη και λιγότερο το ανεξέλεγκτο συναίσθημα.
Τραγούδησε τη φιλία, την ειρήνη, που την πληγώνουμε καθημερινά όπως τα «πεθαμένα περιστέρια» του τραγουδιού του. Έγινε το σύμβολο του Νέου Κύματος σε εποχές δύσκολες και σκοτεινές.
