Κική Δημουλά - Η λιποταξία της Χιονάτης

Η ΛΙΠΟΤΑΞΙΑ ΤΗΣ ΧΙΟΝΑΤΗΣ

Ἔτσι
χωρὶς ποτὲ νὰ μοῦ διαβάσεις παραμύθια
ὅπως χωρὶς σὲ μεγαλώσανε καὶ σένα
σπαρτιάτικα - ἐνῶ καλοπερνοῦν τὰ ψέματα
καὶ ψέμα ὅτι τρέφονται μὲ μέλανα ζωμό.
Τρέφονται μὲ τὶς ἀνάγκες μας
ἀνώτερες κι ἀπὸ βασιλικὸ πολτό.

Σὲ νυχτωμένο δάσος σὲ ἄφησε ὁ ποιὸς
καὶ σὺ δὲ ρώτησες ποτὲ κανένα παραμύθι
πῶς νὰ διαφύγεις καὶ ἀπὸ ποῦ.
Καὶ μόνο φόβοι
δίνανε στοὺς φόβους σου κουράγιο
ἐκεῖ ἀμετακίνητη νὰ μένεις
στοῦ ἀνέμου τὰ μουγκρίσματα
τὴ νύχτα ὅσο ξέσκιζε τῶν δέντρων τὰ κλαδιά
τὰ ὦτα καὶ τὰ χρόνια.

Ἔτσι ἀκριβῶς μεγάλωσες καὶ μένα,
σπαρτιάτικα, μὲ νυχτωμένου δάσους
τὸν μέλανα ζωμὸ
δὲ μ᾿ ἔστειλες ποτὲ σὲ παραμύθι
νὰ διαφύγω ἀπὸ ποῦ.

Κι ἐγὼ ὅπως ἐσὺ ποτὲ δὲ διανοήθηκα
σπιτάκι φωτισμένο στὸ βάθος νὰ διακρίνω
ποτὲ δὲν μπῆκα στῆς Χιονάτης τὴ δανεικὴ ὁδὸ
δὲ χώθηκα ποτὲ σὲ ξένη σούπα
νὰ κοιμηθῶ
οὔτε ξεπαγιασμένη καταβρόχθισα
μικρόσωμο κρεβάτι μὲ νάνους σκεπασμένο
γιὰ νὰ κρατιέται ζεστουλό.

Μάνα, λὲς νὰ εἶναι
κληρονομικὴ ἡ πραγματικότης;