Τόσες ώρες γυρνούσες γύρω απ’ τον ανθό της καρδιάς μου σαν μέλισσα και δεν έλεγες να μου αποκαλύψεις το μυστικό σου. Αφού ήξερες πως θα έδειχνα κατανόηση, γιατί δυσκολεύτηκες τόσο να με εμπιστευτείς; Μέσα σ’ ένα σύννεφο καπνού και με τη μυρωδιά του αλκοόλ στην ατμόσφαιρα, έβγαλες τη μάσκα σου και με άφησες να δω τα σημάδια στο πρόσωπό σου. Τελικά δεν ήταν τόσο αποκρουστικά όσο νόμιζες. Στο δρόμο της επιστροφής ανεβήκαμε μαζί την ανηφόρα αδιαφορώντας για τα βλέμματα των περαστικών. Ένιωσα πως χαμογέλασες. Τα χείλη σου είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Από την ποιητική συλλογή : Ιχνηλάτες του Τέλους, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2010
