Μια νύχτα, Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη,  
κρυμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα.  
Aπ’ το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι,  
το ακάθαρτο και το στενό. Aπό κάτω  
ήρχονταν οι φωνές κάτι εργατών  
που έπαιζαν χαρτιά και που γλεντούσαν.

Κ’ εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεββάτι  
είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη  
τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης —  
τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, που και τώρα  
που γράφω, έπειτ’ από τόσα χρόνια!,  
μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά.