Antoine Beuger, Αναστάση Φιλιππακόπουλου θα ερμηνεύσουν ο Antoine Beuger στο φλάουτο και η Μαρία Αλούπη στο πιάνο, τη Δευτέρα 4 και την Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010 στο About.
Wandelweiser είναι το όνομα μίας συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων που έχουν δεσμευθεί, μακροπρόθεσμα, να μοιράζονται το έργο τους και να δουλεύουν μαζί.
Εξακολουθώ να βρίσκω κάτι σαν θαύμα το ότι ανακαλύψαμε ο ένας τον άλλο και συνεχίζουμε να λειτουργούμε για περισσότερα από δεκαεπτά χρόνια: προερχόμενοι από διαφορετικά μουσικά υπόβαθρα, ζώντες σε διαφορετικά μέρη του κόσμου, και αισθανόμενοι ελεύθεροι να ακολουθήσουμε τους ξεχωριστούς δρόμους μας, όποτε αυτό είναι απαραίτητο.
Στην πραγματικότητα, η «ομάδα» αυτή καθαυτή δεν έχει ποτέ συνευρεθεί στο σύνολό της, και συμπεριλαμβάνει και άλλους εκτός από συνθέτες: μουσικούς, καλλιτέχνες, συγγραφείς - φίλους. Στην πόλη Haan (κοντά στο Düsseldorf) υπάρχει ένα γραφείο όπου συλλέγονται οι παρτιτούρες, συντηρείται ο ιστότοπος και κυκλοφορούν οι δισκογραφήσεις.
Το μέρος αυτό είναι ουσιώδες για την συνεχιζόμενη ύπαρξη του οργανισμού, αλλά όχι για τις βαθιές συνδέσεις που υφίστανται μεταξύ μας. Η αίσθησή μας, μιας κοινής αποστολής οφείλεται, πιστεύω, στις αναρίθμητες όμορφες μουσικές και καλλιτεχνικές στιγμές που έχουμε μοιραστεί. (Michael Pisaro)
Οποιοσδήποτε που κάποτε σταμάτησε και αφουγκράστηκε το χιόνι που πέφτει έχει ήδη κατανοήσει την αισθητική των Wandelweiser. Το ίδιο ισχύει για οποιονδήποτε που έχασε κάποτε τον δρόμο του και το μετέτρεψε σε μία περιπέτεια.
Εκεί βρίσκεται αυτή η μετέωρη στιγμή που έχουμε όλοι βιώσει όταν ο νους μας δεν μπορεί να τοποθετήσει την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σε ένα συμβατικό πλαίσιο αναφοράς.
Ορισμένοι από εμάς, που έχουμε βραδυπορήσει σε εκείνη την στιγμή, συνειδητοποιήσαμε με ποιο τρόπο επαναφέρει στη ζωή τις αισθήσεις μας. Αυτή η μουσική, η οποία είναι αφοσιωμένη στην σιωπή, είναι μία μουσική που μπορεί να δημιουργήσει περαιτέρω εμπειρίες γεμάτες δέος, όπου κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι πρόκειται να προκύψει. Μπορεί να μας φέρει σε επαφή με τις λεπτές πτυχές του ακούειν.
Ελεύθεροι από σκέψεις, μπορούμε απλά να ακούσουμε αυτό που υφίσταται, και η αντίληψή μας να ευαισθητοποιηθεί από αυτά που βρίσκονται στα όρια της πρόσληψης. Πρόκειται για μια βαθύτατα ανθρώπινη μουσική. Μεταξύ των σπουδαιότερων επιρροών είναι το σώμα των έργων και των γραπτών του Αμερικανού πειραματικού συνθέτη, John Cage. Στην Διάλεξη για το Τίποτα, του 1949, ο Cage γράφει: "Δεν έχω τίποτα να πω / και το λέω/ και αυτό είναι ποίηση / όπως την χρειάζομαι." (Craig Shepard)
Οι Wandelweiser δεν ενσωματώνονται, όσο τουλάχιστον με αφορά, σε μια ενιαία αισθητική στάση. Σίγουρα, από μια εξωτερική ματιά φαίνεται να εμφανίζεται ένα σύνολο κοινών χαρακτηριστικών, που περιλαμβάνει ένα ενδιαφέρον για την σιωπή, την διάρκεια και την ριζοσπαστική επέκταση των Καιητζιανών ιδεών και του έργου που έχει προκύψει από αυτές.
Πράγματι, πριν δεκατέσσερα χρόνια, οι όροι αυτοί μπορούσαν να περιγράψουν με μεγαλύτερη επιτυχία (σε ένα μεγάλο μέρος της) την μουσική αυτή – αλλά ακόμη και τότε συνυπήρχαν πολύ διαφορετικές ιδέες για την κατεύθυνση της μουσικής και διαφοροποιήσεις στο γούστο και την φιλοσοφική στάση.
Όπως έχει πει ο Jürg Frey, οι σπουδαιότερες συζητήσεις διεξήχθησαν όχι με λέξεις, αλλά μέσω της ίδιας της μουσικής, από το ένα κομμάτι στο άλλο, με το έναν να ακολουθεί , χρησιμοποιώντας ένα πολύ συγγενικό υλικό, διαφορετική κατεύθυνση απ’ αυτήν που ακολούθησε ο άλλος.
Ιδωμένο κατ’ αυτόν τον τρόπο, μόνο διεισδύοντας στο μεμονωμένο έργο αντιλαμβάνεται κανείς την ενέργεια που αναπτύσσεται ανάμεσα στα μέλη αυτής της ομάδας μουσικών: όπου οι έννοιες του τι είναι παρόμοιο και τι διαφορετικό, αντικαθίστανται από πολύ πιο περίπλοκες (και ενδιαφέρουσες) τροχιές και εντάσεις. (Michael Pisaro).
