Τα μαλλιά της είχαν από καιρό ασπρίσει
και η καρδιά της μετρούσε τους τελευταίους της κτύπους.
Το μυαλό όμως “εκεί” κι ίσως με περισσότερη θέρμη από “τότε”
στους εικοσάχρονους φαλλούς της νιότης της.
Κι εκείνη η μυρωδιά από ιδρώτα και σπέρμα
ήταν πιο ζωντανή από ποτέ στα ρουθούνια της.
Μονάχα σαν το βλέμμα της έπεφτε στο είδωλο της
στον απέναντι καθρέφτη τα μάτια της σκοτείνιαζαν.
Έπρεπε από καιρό να τον είχε πετάξει, όπως πέταξε και τα χρόνια της
στην ηθική και την σκλαβιά των βελούδινων σαλονιών
