κρεμάω ένα στίχο σαν το σκοινί
στο πλευρό μου
όπως οι ανταύγειες απάνω στους τοίχους
που ποτέ δε φωνάζουν
χορεύουν
περνούν μέσ' απ' τα δάχτυλα και τρέχουν
στην πεδιάδα που στέγνωσε μόνη.
Δε μεταφέρω καλούπια για τις καλύβες
μοτίβα για τα κανάλια των ποταμών
και τα άλση απάνω στις ψυχές των γυναικών.
Για να φύγω παροπλίζομαι στα ρείθρα των καλαμιών
αφού κρεμάσω το στίχο μου
που ξενυχτάει.
