Ήσουν μικρή μα το ‘χε πια ποτίσει
Το σώμα σου του σφρίγους τα ‘άγιο νάμα.
Κι αντάμα είχε το στήθος σου ανθίσει
Σε δώδεκα καλοκαιριώνε κάμα.
Και ως σκίτραγες πανέμνοστη
Στη φύση,
Βρύση το γέλιο σου γινόταν άμα
Στα δίχτυα σ ‘έπιανα που σου ‘χα στήσει
Και χάιδευα της ήβης σου το θάμα.
Και κάποτε δεν έπαιξα μαζί
Κι ήρθες σε με να δείξεις την οργή σου.
Κι εγώ; Σε ξάπλωσα στη χλόη, στο χώμα
Σε φίλησα βαθιά στο χνούδι τόσο
Που μπόρεσα τον κραδασμό να νιώσω
Της γυναίκας που ‘ ταν παιδί ακόμα.
