Δυο αιώνες τώρα κοιμόμαστε αγκαλιά
και με το ξημέρωμα
οδεύουμε προς ανατολάς,
εκεί όπου όλα αρχίζουν.
Πυθάρια με καλούδια της φύσης
και άλλα χειροποίητα
απλωμένα καταγής στο παζάρι.
Δεν σε ξεχνώ ό,τι κι αν γίνει,
σου ψυθιρίζω μισοπέλαγα.
Στο ξεθώριασμα του γαλάζιου
που είναι όνομα κι αρμύρα μαζί,
στην υπόκωφη ανάσα
της πόλης που ψυχορραγεί,
έταξα τα φτερά μου.
Οι σχίνοι αναθάρρησαν
κι οι βράχοι σείστηκαν
στο βάρος των αναμνήσεων.
Η χώρα θ' αναδυθεί αίφνης ακμαία,
παράφορα τότε εσύ θα μ' αγκαλιάσεις,
το κάρβουνο θα γίνει διαμάντι
κι εγώ ένα με σένα.
Ανέκδοτο
