Ανασαίνουμε νύχτα
ελεύθεροι, γιατί είναι μοναξιά
σε κάθε μας τυφλό βήμα,
τρεκλίζον
Κλείνουν τα θέατρα
Θεριεύουν οι σκιές
Οι αλήθειες αλαλάζουν στα βουνά
και πεινασμένες κατεβαίνουν προς την πόλη
Ανασαίνουμε νύχτα
Σφιχτά ταμπουρωμένα σώματα
μα είμαστε πιο πάνω από τις σάρκες,
κείνες δεν είναι παρά μια αφορμή
Τα αγρίμια ας κοπιάσουν,
Ανασαίνουμε νύχτα
Σφιχτά ταμπουρωμένα σώματα
μα είμαστε πιο πάνω από τις σάρκες,
κείνες δεν είναι παρά μια αφορμή
Τα αγρίμια ας κοπιάσουν,
μας γνωρίζουν
Στα πόδια μας εμπρός
θε να κουρνιάσουν
Ελεύθεροι, γιατ’ είναι μοναξιά
από τη διαλεχτή
που αρνείται τις κρυψώνες
και σκίζει των αυλών τα δηλητηριασμένα ρόδα,
έτσι εισπνέουμε τη νύχτα
πηχτή στο λάρυγγα
στο χνώτο όμως ρημάδι
Στα πόδια μας εμπρός
θε να κουρνιάσουν
Ελεύθεροι, γιατ’ είναι μοναξιά
από τη διαλεχτή
που αρνείται τις κρυψώνες
και σκίζει των αυλών τα δηλητηριασμένα ρόδα,
έτσι εισπνέουμε τη νύχτα
πηχτή στο λάρυγγα
στο χνώτο όμως ρημάδι
και βγάζουμε το πρώτο φως
Από την ποιητική συλλογή: Αν(ων)υμα, Εκδόσεις Δωδώνη
