Το σκουρογάλαζο ουρανό της νύχτας
Βουβή υποψία: πώς μέσα σε κάστρο
Μπαίνουν οχτροί πολλοί μασκαρεμένοι
Σε φίλους και το παίρνουν με μια γιούργια
Μόλις δοθεί από κάπου το σινιάλο
Σκορπίζοντας τειχιά, μπεντένια, τάπιες
Θεόρατες πόρτες με τα γυφτοκάρφια
Στις κλάπες τους βαριά μανταλωμένες,
Στον αέρα σα χαρτιά˙ ή πώς από σοβράνο
Φερμένο το σκαρί του μπουρλοτιέρη
Καταμεσής τραβιέται της αρμάδας
Και μονομιά θωρείς κοτζά φεργάδα
-Με μίνες της φωτιάς και μίνες της μπαρούτης-
Στο ψαχνό λαβωμένη να κρεπάρει
Σα ρόδι που το σπάζουν στο κατώφλι
-Τέτοια υποψία συνέχει αυτή τη νύχτα
Πώς θα χάσει μεμιάς το βασιλίκι
Πώς από κάπου το αίμα της θα χάσει
Από την Ανδρομέδα ώσμε την Αρκτον
Oλο το αίμα της ώσμε το ύστατο άστρο
Τη λαμπρή της πορφύρα την πεποικιλμένη
Τη φωτεινή της μυθική αλουργίδα
Την κοσμοθώρητη δαλματική της -
Νύχτα παντάνασσα νύχτα πλατυτέρα
Νύχτα Μαρία του Γιου σου θυγατέρα!
Απόσπασμα από την έκδοση «Θαλάσσια ξύλα», Ικαρος 2005
