Και με τα σκουλαρίκια της τα κρυσταλλένια
Με τα γοργά της βήματα που ξυπνάνε τις ελπίδες
Με τη γαλάζια κραυγή της
Γιατί δεν πρέπει τώρα να φωνάξω
Κι εσύ δεν πρέπει τίποτα να ψιθυρίσεις
Τίποτα δεν πρέπει ν' ακουστεί για την ερημιά των ματιών σου
Όπου παγώνει ασάλευτη το σχήμα της η απελπισία
Για το νεκρό σου δέρμα για τα νεκρά μαλλιά σου
Για του κρεβατιού σου τα τέσσερα σίδερα
Γι' αυτά τα νιάτα που κρέμονται στον ίσκιο σαν τ' άδεια ρούχα εκείνων που πέθαναν
Γι' αυτόν τον απερίγραπτο χειμώνα.
Ποίημα από τον τόμο «Τα ποιήματα», Νεφέλη 2011
