ΤΟ ΘΑΥΜΑ, Σπύρος Λ. Βρεττός

Αν είναι θαύμα
άσ’ το μονάχο του να επιβληθεί.
Μην το παρουσιάζεις σα να ’ναι το πρώτο
που συνέβη γενικά
κι άλλο ποτέ του δεν συνέβη^.
γιατί μπορεί και να φανεί
πως καταπιάστηκες
με ό,τι πρόχειρο σου έτυχε προχθές
και πως το πρόχειρο
σημαντικά το ονομάζεις.

Είδα προχθές – έτσι να μας τα πεις –
το ρούχο που γινόταν σώμα,
που έπαιρνε μετά και άναβε
κεριά στα ερημοκλήσια,
θάμνους λαμπάδιαζε
και η φωτιά γινόταν πέτρα^.

την πέτρα είδα που άνοιγε
προς το αγνώριστο που περιείχε.

Είδα προχθές – έτσι να πεις –
απέραντο λευκό πανί
τον παγετώνα του αιώνα
 να μπαινοβγαίνει στο τοπίο αυτό
 να καίγεται
 να λιώνει
 ν’ απολιθώνεται μετά
 σε άμμο.

 Και μέσα στα παράδοξα αυτά
  είδα επιτέλους το θαύμα
  να μου συστήνεται
  ως πράξη απλή
  συνηθισμένη:

 Χαϊδεύω τον ίσκιο μου
  και νιώθει.
  Χτυπάει το αίμα μου
  και του ανοίγω.
  Ανασταίνεται η θυσία μου
  και μ’ αγαπάει.

 Και πράξη ακόμα πιο απλή.
 Όπως, ας πούμε, με την λέξη πέτρα
 ανοίγει η πέτρα
 προς την ανάσταση που περιέχει,
 έτσι, με λέξη μάτια
 ανοίγουν τα μάτια μου
 και  βλέπω.

Από τη συλλογή Πράξη απλή, Εκδ. Γαβριηλίδη, 2003