Στις 10 Νοεμβρίου του 1759 γεννήθηκε στην πόλη Marbach της Βάδης-Βυρτεμβέργης ο Friedrich Schiller, ο οποίος έμελλε να αναδειχθεί σε έναν από τους σπουδαιότερους γερμανόφωνους θεατρικούς συγγραφείς, ποιητές και ιστορικούς. Σε μια εποχή που στη Γερμανία κυβερνούσαν οι ευγενείς Friedrich Schiller ήρθε πολλές φορές σε ρήξη με το πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο της εποχής του. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες της ζωής του συνδέθηκε με στενή φιλία με τον διάσημο Johann Wolfgang von Goethe, με τον οποίο μάλιστα συνεργάστηκαν σε μια σειρά σατιρικών ποιημάτων.
Η καταγωγή του Schiller ήταν ταπεινή και η ζωή του γεμάτη δυσκολίες. Σπούδασε νομικά και ιατρική και το πρώτο ώριμο έργο του ήταν το δράμα «Οι ληστές (Die Rauber, 1783), μια τολμηρή διακήρυξη ελευθερίας εναντίον της τυραννικής και διεφθαρμένης ηθικά κοινωνίας. Το 1783 εκδίδεται το δραματικό έργο «Η συνωμοσία του Φιέσκο στην Γένουα» και το 1784 το έργο «Ραδιουργία και έρως», έργα με τα οποία ο Σίλερ επιτίθεται στους αυλικούς, που με τις ραδιουργίες τους δημιουργούν την εγκληματική ζωή του κόσμου.
Το 1787 γράφει το «Δον Κάρλος» και την «Ωδή στη Χαρά» και εγκαθίσταται στη Βαϊμάρη. Τον επόμενο χρόνο γνωρίζεται με την κορυφαία μορφή της γερμανική διανόησης, τον Johann Wolfgang von Goethe και ξεκινά μια φιλιά που θα διαρκέσει μέχρι το τέλος της ζωής του. Το 1789 διορίζεται καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Ιένας, ενώ εξακολουθεί να συγγράφει ιστορικά έργα, με την «Ιστορία του τριακονταετούς πολέμου» να ξεχωρίζει από αυτά. Τα επόμενα χρόνια παντρεύεται, αποκτά τέσσερα παιδιά και βρίσκεται κοντά στο θάνατο όταν πέφτει άρρωστος από υπερκόπωση.
Μεταφράζει αρχαίους Έλληνες και Λατίνους συγγραφείς και γράφει ορισμένα από τα πιο γνωστά του ποιήματα. Παράλληλα ασχολείται με την μελέτη της φιλοσοφίας του Καντ, καρπός της οποίας είναι θαυμάσια φιλοσοφικά και αισθητικά δοκίμια, όπως το «Περί αφελούς και αισθηματικής ποίησης». Οι «Αισθητικές Επιστολές» (1795) αποτελούν έναν από τους κυριότερους σταθμούς της ανθρώπινης πορείας προς την αισθητική τελείωση.
Η φιλία του Σίλερ με τον Γκαίτε είχε μεγάλη επίδραση πάνω του. Ο Γκαίτε στάθηκε γι' αυτόν όχι μόνο ένας άριστος φίλος μα και ανεκτίμητος σύμβουλος, ένας ένθερμος σύντροφος, που τον ενθάρρυνε στις κρίσιμες στιγμές. Μαζί με τον Γκαίτε, το 1799, ήταν οι υπεύθυνοι των παραστάσεων του Βασιλικού Θεάτρου της Βαϊμάρης.
Έγραψε κι άλλα έργα με υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο, με αυστηρή τήρηση των ιδανικών του, όπως είναι τα "Ντον Κάρλος", "Λουίζα Μίλερ", "Μαρία Στιούαρτ." Στα έργα του ακόμα δείχνει μια εξαιρετική επιδεξιότητα στα σκηνικά. Είναι κάτοχος των δραματικών εξάρσεων μέσα από τις οποίες ακούγονται τα επίκαιρα μηνύματα και διδάγματα του Σαίξπηρ. Ο Σίλερ πέθανε το 1805.
Στον 20ο αιώνα οι εθνικοσοσιαλιστές προσπάθησαν για ένα διάστημα να προσεταιριστούν το όνομα του Φρίντριχ Σίλερ αναζητώντας ένδοξους προγόνους. Γρήγορα όμως διαπίστωσαν πως το φιλελεύθερο πνεύμα των έργων του δεν ταίριαζε στην ιδεολογία τους και όπως λέει ο μελετής της εποχής Ότο Νταν απαγορεύθηκαν τα έργα του και κυρίως ο Δον Κάρλος. Είναι ο Σίλερ αυτός που ερέθισε τον Μπρεχτ να γράψει στον 20ό αιώνα τη «Ζούγκλα των πόλεων» ως μια απόπειρα να διορθώσει ο ίδιος τους σιλερικούς «Ληστές» αλλά και τον Χάινερ Μίλερ να δώσει μιαν άλλη, σύγχρονη προοπτική στο «δράμα ιδεών».
Πηγή: tvxs
