έξω από τους φράχτες σου
φορώντας πολύχρωμα υφάσματα....
Εσύ σκυφτός σκάλιζες τον Κήπο...
Επέστρεφα για αιώνες
έξω από τους φράχτες σου
γυμνό κορμί, έτοιμο προς καλλιέργεια...
Εσύ σκυφτός πότιζες τον Κήπο...
Ξημέρωνα τις βόλτες μου αιώνες τώρα
έξω από τις Εποχές σου
υγρή περιπέτεια σταλίδας συναισθήματος..
Εσύ σκυφτός κλάδευες τον Κήπο....
Νύχτωνα τις Σκέψεις μου για αιώνες
έξω από το Σύνορό σου
προς Αφαιρετική Συλλογή των Άπιαστων Ιδεών....
Εσύ σκυφτός μύριζες λουλούδια....
Και μια μέρα
στιγμή, κουκκίδα στο τοπίο του Χρόνου
κατάλαβα....
Πέρασα ανοχύρωτη Ύπαρξη
δίχως ρούχα
δίχως κορμί
δίχως συναίσθημα
δίχως Ιδέες
μόνο Εγώ, στην Καθαρή Μορφή μου.....
εκείνο το ατόφιο Υλικό
που συνθέτει τον Πυρήνα μου..
και γύρισες να με μυρίσεις.....
