Λεπτές ξύλινες γόνδολες προβάλουν με το πρώτο φως της μέρας. Παχιά πάχνη καλύπτει τη λίμνη. Στο βορειοδυτικό τμήμα της κάθε ξημέρωμα γίνεται η πλωτή αγορά φρούτων, λαχανικών και λουλουδιών. Τυλιγμένοι στις μαύρες μακριές κάπες τους αμίλητοι μελαψοί ντόπιοι οδηγούν τις βάρκες που δεν ξεχωρίζουν από το βαρύ φορτίο τους. Πιο κει ξύλινα μαγαζάκια στηριγμένα σε πασσάλους προσφέρουν τσάι, καφέ, γάλα και ψωμένια πιτάκια. Όλες αυτές οι βάρκες που γεμίζουν το τοπίο μετά από μία, το πολύ μιάμιση ώρα, έχουν φύγει. Έμποροι και πελάτες έχουν εξαφανιστεί. Τα μάτια μου γεμάτα νούφαρα, πάπιες που κολυμπούν, τα φώτα στα παράθυρα των λιμνόσπιτων. Στην ψυχή μου η αρμονία τοπίου και ανθρώπων, η σιωπή και η γαλήνη τους. Κάποιες γυναίκες έπλεναν τα ρούχα τους ενώ πιο κει παιδιά έπαιζαν με τα νερά, έπλεναν τα δόντια τους. Μια καμπανούλα αγόρασα. Με βοηθά τις ώρες που θέλω να θυμηθώ. Μια καμπανούλα αυτοσυγκέντρωσης . Για τις ώρες που δεν ξεχνώ ότι ο παράδεισος είναι η στιγμή.
Aπό την ποιητική
συλλογή: Πόλεμος ήταν πικραλίδες με αγάλματα, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2005
