ανείπωτη, σαν ενα χαλίκι στο σανδάλι μας ή και καρφί βαριέσαι
να σταθείς,να το βγάλεις,να λύνεις τα κορδόνια σου, να αργοπορείς-
σ έχει κυριεύσει ο μυστικός ρυθμός της πορείας πιότερο
απ΄την ενόχληση του χαλικιού,
πιότερο απ΄την επίμονη υπενθύμιση της κουρασής σου της αναβλητικότητας σου,
κι είναι ακόμη κάποια μικρή ,αγκαθωτή αναγάλλια κι αναπόληση
που τούτο το χαλίκι το κρατάς από ακρογιάλι αγαπημένο,
από σεργιάνι ευχάριστο με ωραίους διαλογισμούς,
με υδάτινες εικόνες όταν ακούγονταν απ το παραθαλάσσιο καπηλειό οι κουβέντες
των καπνεμπόρων μαζί με το τραγούδι των θαλασσινών και το τραγούδι της θάλασσας μακριά,
μακριά,χαμένο,κοντινό, ξένο,δικό μας.
Ορεστης(1962-1966)
