Λύκος, Μπάρμπαρα Κορούν, Barbara Korun

…και μου είναι άγνωστος, παράξενος, ένας πραγματικός λύκος που κατατρώει τις σάρκες μου εκ των έσω, ωθεί τη μουσούδα του σε όλα μου τα ανοίγματα και γλείφει, γλείφει, είναι παράξενο, τόσο παράξενο, θέλω να κρυφτώ μακριά, να συρρικνωθώ στον εαυτό μου, να αποδράσω στις σκέψεις μου, να είμαι μακριά, να είμαι εκτός…τη φοβάμαι αυτήν την αίσθηση, φοβάμαι το σώμα μου, φοβάμαι να νιώσω το δικό του. Με κατατρώει όλο και περισσότερο, το στόμα του αχόρταγο, τα δόντια του τόσο κοφτερά, με καταβροχθίζουν, με καταβροχθίζει σαν ένα μαλακό χυμώδες γεύμα, με σχίζει και με ανοίγει στα δύο, πιέζοντας ανάμεσα στα πόδια μου με την γλώσσα του, τη μύτη του, το σαγόνι του, επιτίθεται, πασπατεύει, προσκρούει… εισβάλλει βαθιά, ως τη ρίζα της ύπαρξής μου, ξανά και ξανά και ξανά, σ’ αυτό το σώμα που δεν είναι πια δικό μου, έρμαιο στις γνήσια βίαιες ορέξεις του, αφήνομαι δίχως ίχνος υπεράσπισης του εαυτού μου, όμως δεν θα εξαλειφθώ… Είμαι μαλακή και εύπλαστη, με κλυδωνίζει σαν μια κούκλα πάνινη, σκέφτομαι μέσα μου ότι έτσι είναι, ότι είναι άντρας, εγώ γυναίκα, ότι έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα, ότι έτσι συμβαίνει, με κάνει λες όλο και πιο λεπτή, μια σχεδόν αόρατη μεμβράνη, λεπτή υφή, λεπτότατη… και μετά ο παράδεισος ανθίζει στη σκέψη μου, τα ουράνια μέσα στο σώμα μου, το θεϊκό, όχι, όχι το θεϊκό του σώματος….και εντούτοις εκείνος είναι βαθιά μέσα μου, ωθώντας με , σχίζοντάς με, πιέζοντας βαθιά μέσα μου, ψάχνοντας, όλο ψάχνοντας…όμως είμαι πλήρης, γεμάτη και ικανοποιημένη, λαμπερή και γαλήνια, τόσο απόλυτα ολοκληρωμένη που δεν με νοιάζει για το τι μου συμβαίνει, δεν θα με ένοιαζε ακόμα και αν αιμορραγούσα, είμαι πέρα από κάθε πόνο και ευχαρίστηση και γνωρίζω, γνωρίζω καλά ότι όλα θα πάνε καλά, δεν μπορώ να εμπιστευτώ αυτόν το λύκο όμως όλα θα πάνε καλά, η δύναμη που υπάρχει μέσα μου τώρα είναι πιο δυνατή από εκείνον, αυτή η δύναμη που τον αλλάζει, τον θεραπεύει, με θεραπεύει, θεραπεύει την πληγή…